Bijna vakantie

“Ga je echt nog naar Iran ?” is de vraag die ik de laatste weken veel te horen kreeg. Door de verkiezingskoorts en alle naweeën ervan bleek dit niet evident. Wie we ook raadpleegden – mensen ter plaatse – we kregen altijd verschillend advies. Zo geeft de Nederlandse ambassade negatief advies voor het hele land en ziet de Belgische ambassade het dan weer helemaal zitten, zo zeer zelfs dat ik een persoonlijk mailtje van de consul alginder kreeg : dat toeristische reizen best kunnen en de onlusten lijken uit te doven. Maar ook : dat de spanning blijft en aanleiding kan geven tot nieuwe onlusten en voorzichtigheid geboden blijft.
Toch lijkt het in Iran langzaamaan rustiger te worden, voor zoverre je zoiets op een dergelijke korte tijdsspanne (vorig week nog rellen) en afstand (veel pers vertrokken) kan weten.

Het maakt er onze beslissing niet gemakkelijker op. Ondertussen blijf ik in mijn hoofd naar Iran reizen. Ik heb de catalogus van het Nationaal Museum in Tehran opgevraagd (en ontvangen !) en ik heb nog een paar documentaires bekeken over Isfahan en Persepolis. In mijn studie geschiedenis ben ik terecht gekomen bij de Abbassiden en ’s avonds ligt er nog een fijne roman op mijn nachtkastje over een Spaanse vrouw die een tijdje in een bazar is gaan wonen.

Tijd lijkt onze beste bondgenoot te zijn. Tijd zal hier werkelijk raad geven. Hoe meer ik er echter over lees en mij erin verdiep hoe meer ik ook echt wil gaan. Mijn hoofd is al langzaam aan het ‘verhuizen’ naar Iran dus moet nog nu de rest volgen !