Blessure leed : ik word er bijna depressief van

Note : misschien moet je graag sporten om onderstaand artikel te kunnen begrijpen. 

Deze zijn momenteel werkloos

Het leed dat blessure heet

Nu en dan denk ik ‘ik word gek als het hier nog lang gaat duren’ en onder die ‘het’ valt de miserie zoals

• De wekelijkse 4 tot 6  extra afspraken met dokters/specialisten en een kinesist, allemaal zaken die ik in mijn drukke schema moet zien te proppen waarbij ik me moet aanpassen aan hun schema en niet andersom, waar ik trouwens begrip voor heb
• Diezelfde specialisten/artsen/kinesisten die zich hullen in vaagheid over wat me nu mankeert of wanneer ‘het over’ zal zijn.
• De pijn die ik àltijd heb, overal letterlijk meesleep – en ik sport geeneens – die als een stalker ieder moment toch een beetje in mineur zet
• Mensen (en artsen) die me zonder woorden zeggen ‘het is toch maar een blessure‘. Ja, ik weet dat het erger kan zijn
• Mijn lichaam en geest die totaal uit balans geraken

Lichaam en geest uit balans

Met een jaardoelstelling – die ik trouwens niet laat varen – van gemiddeld 40 minuten sport per dag, is mijn lichaam gewoon om te sporten : intensief afgewisseld met ‘op het gemakje’, allerlei sporten door elkaar. Vorig jaar haalde ik 39 minuten per dag, waarmee ik enkel en alleen wil zeggen dat dat lichaam al jaren gewoon is om te bewegen. Sporten maakt deel uit van mijn fysieke en geestelijke identiteit. Neem het sporten weg en ik ben dezelfde niet meer. Spanningen hopen zich op in allerlei spieren, wat weer nieuwe problemen geeft, mijn hele energiehuishouding is in de war : in deze tijd van blessure ben méér moe dan wanneer ik wel sport. Sporten maakt me gelukkig, geeft me voldoening en dat valt nu plots voor onbepaalde tijd weg. Ja, ik ben compleet uit balans.

1 blessure is geen blessure

Wat er dan wel scheelt met mij ? Op zich niet zo’n vreselijk iets. De pijn is zeurend en constant maar niet van die aard om niet te gaan werken of naar het ziekenhuis te moeten. Pijn tussen de hiel en de ‘bal’ van mijn voet, waardoor men denkt aan een onsteking, asciitis plantaris heet dat, of is het hielspoor, of nog iets anders dat verwant is ? Naar verluidt lijkt dat allemaal goed op elkaar. Omdat het bij tijden zo pijnlijk is, steun ik onbewust op de andere voet, waardoor ik uiteraard niet recht loop, wat dan weer een hoop ellende geeft aan de rug. Omdat ik geen uitlaatklep heb voor spanningen en stress, gaat mijn schouder blokkeren, waardoor er natuurlijk nog méér stress is. Murphy komt nooit alleen.

Onbegrip : een tijd niet sporten, dat kan toch niet erg zijn ?

Bij tijden strompel ik een beetje op het werk maar verder zeg ik er niet al te veel over. Tenslotte raak ik nog overal waar ik wil zijn. Toch ging ik vorige week praten met een collega : een competitieve triatlonster (een goeie !). Ik hoefde maar één zin te zeggen en ik wist : die verstaat me helemaal. Het deed deugd. Haar blik sprak boekdelen.
Voor de rest zwijg ik. Sporten als luxeproduct, zo wordt het dikwijls gezien. Het kan toch niet zo erg zijn?

De traagheid van de geneeskundige praktijk

Soms denk ik dat ze ook op Gasthuisberg denken dat een blessure sowieso de laagste prioriteit krijgt. Begin september had ik een eerste afspraak met een specialist. Er werden enkele onderzoeken voorgeschreven en half december zou men zien wat er met mij scheelde. Reken uit : 3 maand ! Ondertussen kon kinesitherapie zeker geen kwaad en ook een onstekingsremmer niet. Veel onderzoeken tussendoor, maar geen behandelingswijze, geen antwoorden, geen vooruitzicht. Misschien komt dat er in december.

Sporten ondanks de blessure : op zoek naar alternatieven

Op het gevaar af als aansteller te worden afgeschreven klopt bovenstaande titel toch wel. Dat niet sporten maakt me verdrietig. Ik doe hevig mijn best om er niet aan toe te geven en overal het halfvolle glas te zien maar bij tijden kan ik het er echt moeilijk mee hebben. Zal ik nooit meer een loper worden ? Zal ik volgend voorjaar nog kunnen deelnemen aan een aantal loopevents ? Moet ik op zoek naar alternatieve sporten ? Voor hoe lang ?
Momenteel mag ik in principe niets doen wat mijn voet behoorlijk belast. Lopen is uit den boze, sportief wandelen ligt er ook al uit. En laat wandelen (ongeveer 15 km in het weekend) nu net iets zijn wat ook op mijn sportlijst staat. Toch doe ik het nog altijd, omdat ik anders inderdaad gek word. Wandelingen van 5 km en die moet ik toch met extra pijn bekopen. Ik heb geen idee of dit erg is of niet. Of 5 km wandelen echt nog van het goede teveel is of niet.

Ik probeer ondertussen te werken aan een zwemschema, gelukkig vind ik zwemmen ook heerlijk. Ik heb het geluk dat er in onze buurt nog een ‘zeer rustig’ zwembad is, maar dat wordt binnen een dik jaar gesloten en de huidige openingsuren zijn zeer beperkt.
Fietsen dan maar. Ook hier denk ik over na. Het is een change of mind, en ik beschik hier over een race- en MTB-fiets, dus daar valt wel wat te rapen, het zal vooral rijden worden op souplesse.

Eind van de blessure : ooit komt het er van

Toch ga ik er van uit dat dit gewoon even hard doorbijten wordt en ik uiteindelijk weer zal mogen lopen. De kinesist is al begonnen met shockwave, er zijn speciale zolen in de maak, ik doe elke dag bijzondere strechoefeningen.

Ik hoop dat jullie allen meeduimen !

Geen reactieknop te zien ?
Kijk even onder de titel.