boys and their toys

Manlief heeft een moutainbike gekocht én een fietspak. Ongelooflijk knap en sportief ziet hij er uit. Alleen de helm ontbreekt nog, maar dat komt.
Hoe dan ook, het is hem diepe ernst. Ik vind het geweldig om z’n ogen te zien glinsteren en doe er graag een schepje bovenop. Het nieuwe boek van Merckx bijvoorbeeld.
Nog leuker is als hij tegen de middag helemaal onder de modder thuiskomt. De fiets wordt dan tegen de muur gezet en flink afgespoeld met de tuinslang zodat hij klaar is voor de volgende rit. Grote plannen heeft hij. Ook voor het lopen trouwens. Vrijdag nog een wedstrijdje, zei hij, en verwees naar een door kenners als zware loop beschouwd.
Het hele weekend sprak hij over de nieuwe aankoop en maandag morgen stond hij vroeg op (vakantie hier) om naar de fietswinkel te gaan. Rond halftien was hij al op de afspraak. Ik voerde hem, want hij ‘zou naar huis rijden’. Geweldig.

Nu donderdag, 3 dagen later is dat, ligt hij in de lappenmand. Oververmoeid. “Algemene malaise” volgens zijn eigen verdict.

Het woord ‘moutainbiken’ wordt voorlopig niet gebruikt.
Wordt (zeker !) vervolgd.

(Het wedstrijdje pik ik trouwens ook mee, kwestie van ‘in the running’ te blijven.