Het taboe dat Burn-out heet

Over burn-out

Ik las, net als heel wat andere bloggers, het postje van Renilde (Mooi Ding). Het is ondertussen bijna 2 weken oud en nog altijd denk ik ‘ik wil haar iets zeggen, iets schrijven’, maar dat lukt mij niet zo goed. Renilde schrijft over burn-out en laat dat een onderwerp zijn dat onder veel druk staat.

Ondanks alle (soms dubbelzinnige) campagnes, heb ik immers niet de indruk dat er meer begrip is voor burn-out. Er is de eeuwige druk van politieke partijen om mensen maar aan het werk te houden of ze zo snel weer aan het werk te krijgen. Er blijft veel onbegrip.

Het lijkt – maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen – dat Renilde zelf met dat onbegrip worstelt, want in haar artikel geeft ze redenen aan die tot haar burn-out geleid hebben en dat het niét om haar (naar sommigen misschien menen) al te actieve leven gaat. Alsof je burn-out moet verantwoorden. Misschien doet ze dat ook niet, zoekt ze gewoon zelf naar oorzaken en redenen.

Schuldgevoel

Wat mij opvalt in het praten over burn-out is dat het meestal gepaard blijft gaan met veel schuldgevoel. Dat is niet onlogisch. Ik hoorde mensen ooit over een buur zeggen ‘en moet die dààrvoor zo lang thuis blijven ? Echt ?’ Het is snel gezegd. Of: ‘Doe maar wat leuke dingen, zoek wat ontspanning en het wordt zo beter”. En ook dit hoorde ik: ‘zoals die bezig was kon het toch niet anders dan zo lopen. Wat die allemaal deed op een dag’. …

Soms begrijpen we amper wat in ons eigen hart omgaat, wat zouden we het dan weten van een ander ?

Veel mensen met burn-out of pyschische problemen hebben snel het gevoel van falen. Waarom eigenlijk? Voelt iemand het als falen aan als hij een longontsteking heeft, is er iemand beschaamd omdat hij zijn been gebroken heeft (tenzij hij misschien ladderzat was, maar dat wordt dan weer wel weggelachen).

Het kan jou morgen overkomen

Ik heb onder mijn kennissenkring mensen die behoorlijk diep hebben gezeten. Sterke mensen met schitterende carrières. Van de ene dag op de andere. Compleet geblokkeerd. Net zoals ik mensen ken die nog altijd actief zijn in die carrière en hard werken maar zich ondertussen afvragen waarom ze het doen en of dit nu het leven was wat ze wilden.

Werkt onze maatschappij burn-out in de hand ?

“Er gaapt een steeds grotere kloof tussen het diepe verlangen naar rust en de neiging om koste wat kost door te gaan om vermeend goede redenen van financiële, sociale, of andere aard”.

Pascal Chabot schreef er een mooi filosofisch werkje over.

Beste Renilde,

Als ik nog niet gereageerd heb op jouw post, dan is het omdat ik hier bovenal schroom voel. Ik voel pijn en verdriet, je schrijven blijft al twee weken hangen in mijn hart. Ik heb werkelijk geen idee wat ik je moet wensen. Dat er mensen om je heen zijn die zorg voor je dragen. Die je goed kennen en precies aanvoelen wat jij nodig hebt.

En dat jij terug licht ziet. Wat dat licht ook voor jou is, waar je het ook vindt of wanneer. Want ook dat weet ik niet.

Dat ik bekommerd om je ben.