Week in beelden : ik danste met Claude François !
Toen ik aan dit blogje begon kon ik mij bijgot niet bedenken waarover deze week gegaan is, laat staan wat er gebeurd is. Weg, lijkt het allemaal. Heb ik wel foto’s genomen, dacht ik ? Op welke toestellen ? Wat is er trouwens allemaal gebeurd ?
Zalige lentedagen, of stukjes ervan, ja, dat ontgaat mij niet. En diep nadenkend zal ik toch tot een week in beelden komen.
Rolstoelrijden
Deze week maakte ik er een punt van : ik zou én zou met opa ons dorp verkennen in de rolstoel. NIemand gaf mij kans op slagen, want ons opa (schoonvader, dit is) zegt resoluut “nee”, als hij het woord rolstoel hoort. Daar is hij nog te goed voor, oppert hij. Anderzijds, wandelen lukt hem nauwelijks, 150 meter op straat en dan is hij al doodop. Het coördineren van de bewegingen, de drukte van zoveel prikkels, zijn ziek-zijn laat het niet meer toe.
Zijn dementerende geest is zijn gevangenis geworden.
Dus zou ik met opa ‘een toer’ doen (technisch niet gelogen !) door het dorp en het woord rolstoel niet gebruiken. En wat niemand verwachtte : hij genoot. Eindelijk weer buiten, de wind op het gezicht, de vogels in de lucht, hier en daar een buur die zwaaide.
Zijn stralend gezicht sprak boekdelen. Over de rolstoel wordt hier nooit meer gesproken !
Laat stress je niet overweldigen
Op woensdag volg ik les om beter te leren omgaan met stress, grenzen, frustrastie, you name it :-). Ik moet eerlijk zijn : ik kan er wat van : een hele dag bezig zijn met iets dat fout loopt (of gelopen is) en maar blijven malen over hoe ik dat kan oplossen (goed wetende dat dit niet altijd kan of toch zeker niet voor vandaag is). Ik kon de metafoor van de Unwelcome guest best wel smaken. Normaal gezien zou hij al mijn aandacht krijgen, enfin, zie maar voor jezelf !
dansen met Claude François
Het zal de jongere lezers wellicht niets zeggen, maar toen ik jong was, draaiden mijn ouders de platen van Claude François en keken enigszins verontwaardigd naar steeds kleiner wordende pakjes van zijn ‘Claudettes’.
Femma Diest pakte woensdag uit met een les ‘Dansen met Claude François’ waardoor iedereen meteen terug naar het discotijdperk werd gecatapulteerd. Als je wil weten hoe zo’n dans er uitziet moet je hier maar eens klikken !
Ik mag dan wel over een redelijke conditie beschikken, een hele choreografie onthouden is absoluut geen talent ! Onnozel doen en amuseren des te meer !
Schoon Nederland
Vorig jaar namen we ook deel aan de St. Geertuid-wandeling en toen ging ik voor de 21 km. Dit jaar wou ik het lief niet alleen laten (wie zei ooit dat het mannelijke geslacht het sterke was ?) en wandelden we samen een dikke 11 km. Weerom door een prachtig heuvelend landschap, zalige Nederlanders en koeien die eruit zagen alsof ze uit de douche kwamen !
Nu weet ik weer een klein beetje waar die week heenging !
reactieknop staat onder de titel –
Credits photo’s (ik ben een beetje lui geweest). Foto 1, Foto 2, Foto 3, Foto 4 en 5 is een eigen foto.
