Dagboeknotities: kanker en dementie, dat ik er soms wakker van lig
Het komt van alle kanten
Ik ken in mijn familie niemand met kanker. Kanker is mijn hele leven iets geweest dat toch wel redelijk ver van mijn bed was. Ook op het werk (met toch zo’n 100-tal collega’s) viel het woord kanker maar één keer, maar na een goed jaar was daar niets meer van te merken. Het hoeft immers niet steevast een gigantische lijdensweg te zijn. Gelukkig ! Die collega hou ik trouwens wel voor ogen, en ook een collega-loper die ondertussen ‘gezond’ is verklaard. Dat kwam en dat ging weer voorbij. Alleen die ene vriend, bij wie het kankerverhaal ‘op en neer ging’ en waarbij wij allen dachten dat hij zo 100 zou worden, liep het verhaal plots op zijn eind.
Maar er kwamen nieuwe verhalen en ze kwamen harder aan. Dichterbij. Complexer. Met meer vraagtekens. Ze zetelen zich in mijn hart. Ik kijk er niet-begrijpend naar. Er valt niets te begrijpen aan kanker. Ik zie hoe kanker het leven van mensen geheel overhoop haalt.
Dementie: het verhaal dat geen mooi einde kent
Dat het leven zo kwetsbaar is. Dat mensen gigantisch weerbaar zijn soms, dat ik mijn ogen niet geloof. Zo ga ik wekelijks minstens één keer op wandel met ‘opa’ die soms geheel verstrikt zit in angstige gedachten van meer dan een halve eeuw geleden. Zijn gedachten zijn soms een haperende plaat, hij komt uit waar hij begon en hij voelt de frustratie dat het niet klopt, dat hij geen stap verder geraakt, dat hij vastzit.
Het is een opgave voor hem, deze gevangenschap die zowel fysiek als mentaal is. De afhankelijkheid van anderen. Het is een opgave voor zijn vrouw die nu samenleeft met een ‘andere man’, al is het nog altijd dezelfde als diegene met wie ze zo’n kleine 60 jaar geleden trouwde.
Waar zijn we mee bezig ?
Het confronteert me wel. Dat heeft het altijd al gedaan. Het is de toets van mijn leven. Wat als het leven zelf in het gedrang komt, hoe zal ik dan kijken naar de keuzes die ik maakte ? Ben ik nu wel bezig met wat belangrijk is ? Zijn mensen niet het allerbelangrijkste ?
Al die zaken waar ik mij druk in maak, wat betekent het, geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven ?
Weerbaarheid en liefde
De verhalen van kanker en dementie brengen echter ook verhalen van weerbaarheid met zich mee. Liefde ook. Voor elkaar. Zo onvoorwaardelijk zorg dragen. Ook al zijn de dagen onvoorspelbaar en worden sommige het liefst zo snel mogelijk vergeten.Ik hoop dat ik het hier niet romantiseer. Aan kanker en dementie is niets moois. Maar het brengt soms onvermoede krachten in mensen naar boven. Dat liefde sterker is.
En dat is, gelukkig een gedachte waar ik mij ’s nachts, wanneer ik mij weer eens zorgen maak, ook aan vasthoud.
