De 100 (bange) dagen
Voor wie denkt dat ‘grote kinderen’ minder zorgen betekent : ik dacht het niet ! Lig je van een kleintje nog wakker omdat het om de zoveel tijd voeding nodig heeft of toch verdacht stil ligt in de wieg, dan lig je van een tiener wakker omdat die juist niét in zijn bed ligt en je je afvraagt of hij dat bed nog gaat vinden.
De 100-dagen dus. Of Chrysostomos zoals ze dat hier zeggen. Met een bang hart zie ik het tegemoet. De dochter. Nog net geen achtien.
Donderdagmiddag stoppen de lessen en gaat het feest – dat de hele nacht doorduurt – in.
Enig idee wat je gaat doen ? vraag ik.
Wij zijn holbewoners, zegt ze me, en ik verzwijg de vragen die door mij heen gaan.
– Gaat ze zich warm genoeg aankleden ? (Nee dus)
– Goed dat het winter is, dan zal ze toch wel iets aanhebben. (Ik durf niet denken aan de zomerse editie van ‘gekleed als een holbewoner’.
Heb je nog iets nodig, vraag ik ?
Ze antwoordt dat ze al een knuppel heeft – die zal gebruikt worden – ik zeg niets. En verder trekt ze haar plan.
Heb je vrijdag les, vraag ik, bezorgd dat ze toch op een deftig uur in bed ligt dan.
– We moeten om 8.30 uur op school zijn, maar er is niet echt les.
– Oei, da’s vroeg, zeg ik, veronderstellende dat er een fuif zal zijn
– Niet erg, zegt ze, we steken door, gaan gewoon van de fuif naar school
Ik kijk naar de vader die niets zegt.
Tussendoor praten we over die 100-dagen. Manlief en ik. En ook wat met de collega’s op het werk
– Hoe weet je eigenlijk hoeveel je mag drinken ?
– Ervaring, zeggen mijn collega’s, je moet ooit eens goed zat en ziek worden en dan weet je het.
Het stelt mij alles behalve gerust.
In gedachten zie ik een hele bende zwetende halfdronken jongeren dansen die uiteindelijk uitgeput op één of andere vloer eindigen. Kramp in mijn hart.
Waren we bij zoonlief ook zo ongerust ? Nee, zegt de man, en hij oppert zijn bezorgdheid om de eerbaarheid van de dochter. Drank, nachten doorsteken, jongens en meisjes, hij moet er geen tekeningetje bij maken.
Wanneer we er met haar over praten dan ‘is alles al geregeld’ en wordt er aan de traditie niet geraakt. Tussen de lijnen door horen we ‘Dit is mijn leven, gun me het plezier’.
En dat doen we natuurlijk. Dat wij ongerust zijn daar heeft ze geen oren naar. Wie achttien is, is onoverwinnelijk, de Grote Wereld kan niet snel genoeg open gaan. Let the party begin, zou de slogan van haar 18de verjaardag kunnen zijn.
We houden ons hart vast.
