De durf en het wonder
Een paar weken geleden kregen wij een mailtje. Of we geen zin hadden om naar het buitenverblijf van vrienden te komen. Een heel weekend in de natuur, in een zalig huis. Super !
Er zouden nog mensen zijn, die we niet kenden. Och ja, waarom niet ?
Maar toen we in de auto richting Ardennen reden dachten we : da’s wel gedurfd, mensen die elkaar niet kennen bijeen zetten voor een weekend. Wie weet zijn we niet compatibel. Of gaat het van ’s morgens tot ’s avonds over de nieuwe regering, alle pro’s en contra’s, met alle hevigheid van dien.
Dus toen we ’s avonds arriveerden stelden we ons netjes voor en hoopten op het beste. Aanvankelijk was het aftasten, maar lang duurde dat niet of er werden hele verhalen uitgewisseld en het zat onmiddellijk goed. Echt goed ! Hector bleek trouwens de ideale ijsbreker.
’s Morgens arriveerde er nog een koppel. 4 mannen, 4 vrouwen, 2 honden, 5 koppels waren het. We gingen op tocht op zoek naar het werk van een beverfamilie in de buurt en werden verrast door de gigantische dam die ze hadden gemaakt. We kregen, zomaar uitleg één van de biologen ter plaatse. Hij wees ons op zaken die ik nog nooit echt gezien had : vraatsporen van insecten in een boom, en hoe die groter werden naarmate de larve groter werd. Een wereld ging open. Of ook : hoe de bevers hele bomen vellen. Hier, in de Ardennen !
Het was een super gezelschap, dat bovendien ook nog eens schitterend kon koken. De vrouwen nestelden zich in de zetel, de mannen stonden rond het aanrecht. Het leek wel een gastronomisch weekend : Ardens everzwijn, appels in de oven.
Je moet maar durven : mensen bij elkaar zetten en zien wat dat geeft. Warmte gaf het, bovenal warmte, en zalige herinneringen.
Dankjewel !
