De leesclub (vol vrouwen)

Lang geleden, toen het zomervakantie was en de zon mild was, zat ik onder een boom en maakte lijstjes. Lijstjes over dingen die ik nog wou doen. Lijstjes over wat ik in mijn leven wou veranderen. Lijstjes met lijstjes die ik wou maken. Vakantie is bezinningstijd.

Hoe dan ook, op een van die lijstjes stond “Leesgroep zoeken” en na een paar mailtjes heen en weer was ik lid van een leesgroep, zij het dat die dan wel maar 2 keer per jaar samenkomt, waar ik trouwens best kan mee leven.

Gisteren was het zover, en goed dat het al van in juli in mijn agenda stond en ik mij officieel had aangemeld, of het was alweer van ’te druk’, ’te weinig tijd’.

Het te lezen boek was “De Witte Veer” van John Boyne, ook al bekend van De jongen met de gestreepte pyama. Toen het boek mij ‘opgegeven’ werd, dacht ik ‘lap, weer eentje die wil meevaren op de (soms commerciële) stroom van de Eerste Wereldoorlog. En ik had al het fantastische Post voor mevrouw Bromley gelezen (Brijs), zou Boyne nog iets beters kunnen ?

Ha, ik werd waarlijk verrast ! Het boek leest als een vaart, is goed geschreven en zit geweldig goed in elkaar. Het vertelt het verhaal van een jongen (Will) die zich aanmeldt te gaan vechten in Frankrijk. Het boek vertelt inderdaad over het leven in de loopgraven en de zinloosheid van de oorlog, maar eigenlijk gaat het boek over de relaties tussen die jonge mannen in de loopgraven. De hele werkelijkheid om hen heen, die hele oorlog, definieert ook hun omgaan met elkaar. Het boek gaat over vriendschap en verraad, over moed en lafheid.

De eerste vraag die ons werd gesteld – behalve een algemene indruk over het boek – was : wie was laf ? Wie was moedig ? En dat leidde tussen ons vrouwen, al meteen tot lange gesprekken. De lijn tussen moed en lafheid is dikwijls zeer dun.

Vrouwen, las u, jaja, ik zat daar te midden mij onbekende vrouwen en het werd weer eens bewezen : vrouwen hebben niet veel nodig om onmiddellijk tot serieuze gesprekken te komen ! Via het boek leerde ik ze kennen. Over hun eigen verleden, over hun (groot-)vaders in de oorlog, over hun denken over de actuele oorlogen. Maar ook over hun liefde voor het boek. Voor lezen.

15 vrouwen (ik heb ze niet geteld) betekent ook 15 paar verschillende ogen die een boek zien. Ongelooflijk wat sommige mensen gelezen en gezien hebben en waar ik zo over heen gelezen heb. Ja, je zou een boek meermaals moeten lezen, maar wie doet dat ? En dan ‘de favoriete zinnen’, hoe ze daar, gesproken, schitterden als kleine diamantjes tussen al die andere regels door. Puur genieten was dat.

En die vrouwen ja, die kunnen er wat van !

—
“Mijn” leesclub bleek een onderdeel te zijn van Femma