de vernietiging van de vrouw
We weten niet hoe goed we het hebben. Het is natuurlijk een cliché. Maar zoals vele cliché’s is het de waarheid.
Nu en dan schiet mij dat cliché te binnen. Hoe graag ik ook reis, ik vind België nog atlijd een opperbest, luxueus landje. Luxueus in alle opzichten. We zijn niet alleen materieel heel erg rijk, we hebben ook enorme vrijheden. We zeggen wat we willen. We kunnen herbeginnen door ons leven, onze carrière een nieuwe wending te geven. We doen wat we willen. We zijn wie we willen. Natuurlijk, bij alles wat we doen zal er altijd wel een iemand kritiek geven, maar toch.
Ik las de voorbije dagen het verhaal van Latifa, een meisje dat in Kabul opgroeide en net aan haar universitaire studies wou beginnen toen de Tabliban de macht overnam. Haar hele leven kende ze al oorlog en verzet. Van de Sovjets, van de Moedjahedin… en nu van de Taliban.
Met de Taliban begint, door haar beschreven, de destructie van de vrouw. Vrouwen mogen niet meer werken, mogen enkel in het gezelschap van hun vader of echtgenoot (of in het ergste geval neef) buitenshuis. Studeren is er ook niet bij.
In naam van godsdienst vinden de wreedse wandaden plaats : verkrachting, executie, stenigingen, noem maar op. De bevolking leeft in constante vrees. De moeder van Latifa, arts, zinkt weg in een depressie.
Langzaam groeit het verzet echter wel : clandestiene dokterspraktijken worden door vrouwen opgezet. Vrouwen mogen immers niet door mannelijke dokters worden onderzocht en vrouwelijke dokters mogen hun ambt niet meer uitoefenen. Latifa begint met een schooltje voor kinderen uit haar apartementsgebouw.
Uiteindelijk wordt Latifa en haar gezin uitgenodigd in Parijs om getuigenis te geven van haar leven. Stiekem ontvlucht ze Afghanistan – het is Afghanen verboden het grondgebied te verlaten – om voor korte tijd in Frankrijk te blijven. Niet meer terugkeren zit er aanvankelijk niet in. Tot ze horen dat er een fatwa over hen is uitgesproken.
Weeral een cliché : iedereen zou dit boek moeten lezen. Net zoals trouwens de geschiedenis van WO II nooit vergeten mag worden. Opdat dit, cliché, cliché, zich nooit zou herhalen en we de tekens aan de wand op tijd zien.
