de wereld draait door

Dit weekend las ik een artikel van Annelies Rutten in het Magazine van Het Nieuwsblad. Haar dochtertje bleek ’s morgens ziek en dat was het begin van veel paniek. Niet omdat het dochtertje ziek was, maar wel omdat beide ouders moesten gaan werken, afspraken en deadlines hadden en niet zo meteen wisten wat te doen. Paniek alom, waarbij ze nog eens onder de indruk was van haar paniek : had ze niet eerst moeten ‘moederen’ ?

Een collega van mij zuchtte onlangs omdat ze ‘de zaterdag’ niet voor elkaar kreeg. 3 kinderen die naar muziekles (3 verschillende klassen en 2 verschillende locaties) moesten. Ze moest de hele voormiddag rijden van hier naar daar. “En dan kan ik ’s namiddags beginnen met de kuis, de boodschappen”. Op zondagvoormiddag bereidde ze haar lessen voor. Want gelukkig wou manlief voor het ontbijt zorgen en het middagmaal. ’s namiddags was het even rustig om – zoals wellicht vele vrouwen op zondag – aan de strijk te beginnen in de vooravond, want de meeste wasmachines draaien in het weekend.

Onlangs hoorde ik nog een jongen van een jaar of 13 in volle familiekring klagen over zijn mama die op zaterdag ‘seminarie moest volgen’. ‘Ik wil dat mijn mama thuis is in het weekend’. Een valabele wens van de jongen, maar ik denk dat de mama al net hetzelfde wou.
Later zag ik de moeder in kwestie die het gesprek had opgevangen. Ze voelde zich zo schuldig. Maar niet deelnemen aan het seminarie bracht haar job in het gedrang.

Soms vraag ik mij echt af waar we mee bezig zijn. We werken ons te pletter. Voor veel ouders is thuiskomen van het werk gewoon switchen van job : eten klaar maken, boodschappen doen, huis schoonmaken, zorgen dat iedereen nette kleren heeft, administratie afwerken, en … voor velen toch ook nog echt werken voor ‘het werk’.
Is het nog allemaal combineerbaar ?

Ik ken een mama met een prachtige carrière en die heeft resoluut voor een ‘nanny’ gekozen. Het was dat of mijn carrière op een lager pitje, zei ze. Ze konden het zich – echtgenoot ook een carrière – veroorloven. Tja, dat gaat goed daar. Maar krijg je daarvoor kinderen, om ze te laten opvoeden door een nanny en ze een kwartier of soms helemaal niet, op een dag te zien ?

Terug naar de haard dan ? In mijn jonge jaren bleven de meeste mama’s thuis. Ik had geen enkele vriendin wiens moeder wel werkte. Voor alle kinderen gold dat ze thuiskwamen en warm konden eten, mama was thuis. Ik kende alle moeders van mijn vriendinnen. Ik ging er spelen en om 4 uur kregen we van die moeders allemaal boterhammen met choco.
Ik heb er best goede herinneringen aan, maar ik ken evengoed oma’s – ondertussen in de 70 – die daar ook goede herinneringen aan hebben, maar heel veel spijt hebben dat hun leven zich beperkt heeft tot de thuiszorg.

Vermoeidheid. Ik hoor het bij al mijn vriendinnen met kinderen. Ze doen allemaal zo ontzettend hun best maar zijn doodop. “Later wordt het wel beter”, zeggen ze me, “als ze wat ouder worden”. Maar dat ouder worden laat dikwijls lang op zich wachten. Ik ken immers heel wat Mama Hotels. En dat ze hun kinderen graag zien.

Natuurlijk !
Ik denk dat wij de eerste generatie ouders zijn waarvan het merendeel beiden gaat werken. Wij zijn eveneens de generatie ouders die overladen worden met informatie over hoe je al dan niet je kinderen moet opvoeden. Door al die opvoedprogramma’s en -boeken wordt bijna constant de boodschap gegeven dat er zoveel kan misgaan en je bijna een bachelor nodig hebt om kinderen op te voeden. Eenvoudiger is het er zeker niet op geworden.

Wanneer zullen we de resultaten van deze generatie zien ? Zowel bij de kinderen als bij de ouders ? Hoe zullen we de eindrekening evalueren ?
Ik vraag het mij dikwijls af.