Ik ben een grijze muis

Alles behalve een grijze muis

Vroegen kon één blik naar collega Anke me totaal uit het lood slaan. Anke ‘staat er immers helemaal’, en daarmee bedoel ik dat ze helemaal ‘af’ is, of tenminste hoe ze er uit ziet.  Alles ‘klopt’ : de make-up, het kapsel, de schoenen en ook de tas die ze draagt. Ik denk niet dat er ooit toeval of gemakzucht aan te pas komt. Haar outfit is ‘uitgedacht’ en haar kapsel is ‘in orde gemaakt’.

Ze vertelde me ooit – ik had haar een compliment gegeven om haar kleurige outfit – dat ze zelfs een kleurenconsulent had geraadpleegd, want, zei ze, ‘ik wil alles zijn behalve een grijze muis’. En dat is ze ook helemaal niet. Haar kleren zijn een statement.

Anke is niet de enige bij ons op het werk. Er zijn er nog en sommige hebben het samenstellen van hun outfit tot kunst verheven. Ze zijn er goed in, zien er goed uit en zijn bij tijden verrassend.

Van veelal dezelfde outfit ….

Van mooie kleren kan ik genieten, tenminste, bij een ander, of in de winkel of zelfs in ‘de boekskes’, maar zelf doe ik er nooit aan mee.  Het interesseert me gewoon niet zo echt voor mezelf. Ik kan zonder moeite door met zes stuks per maand, wellicht zelfs minder.

Er zijn tijden geweest dat ik mij daar zorgen over maakte. Maar het past in mijn zoeken naar eenvoud en tijd spenderen aan wat belangrijk  voor mij is. Ik zou er tijd kunnen voor vrij maken natuurlijk, maar ik zou er niet van genieten, niet zoals Anke dat doet, en daarom vind ik het zoveel verloren tijd, het zou meteen een stressjob worden en wie heeft daar wat aan ?

Ik las al in het boek over wilskracht dat Obama maar 2 soorten pakken heeft.  De outfits van Anke kosten veel energie (en tijd !), ik vrees dat ik het er niet voor over heb.

Ik vrees dat ik een beetje de vrouwelijke versie van Mark Zuckerberg ben, zij toch minder non-chalant.

Mark Zuckerberg on three different occasions. Credit Chandan Khanna/Agence France-Presse — Getty Images

Ik draag ook dagelijks een blauwe broek, zij het met rechte pijpen en de donkerste versie van blue jeans. Ik durf niet zover te gaan als Zuckerberg om T-shirts te dragen die een buikje tonen, laat staan vetrolletjes, dus probeer ik dat wel iets eleganter te doen, én vrouwelijk natuurlijk !

De vraag die ik mij dikwijs stelde was : kan ik dat wel maken als vrouw ? Word je niet geacht om daar aandacht voor te hebben en is het geen teken van gebrek aan zelfrespect of gebrek aan zorg als je alle dagen gelijkaardige kledij draagt ?

Maar dit is toch echt wel een sexistische stelling. Kijk naar onze ministers, ze zouden – op Di Rupo vroeger na – hun outfits niet onderling kunnen uitwisselen ?  En dat is helemaal oké omdat het mannen zijn ? En voor vrouwen geldt dit niet ?

Het is met die kleren trouwens altijd wat, vrouwen die in de kijker lopen omdat ze wél aandacht aan hun kledij besteden krijgen snel het label ‘babes’ te zijn,  Tja, wat doe je op den duur ?

… naar altijd dezelfde outfit

Matilda Kahl is voor mij een voorbeeld , ze heeft naar mijn mening iets gevonden dat bij alle mogelijke gelegenheden past en ziet er toch vrouwelijk en aantrekkelijk uit. Het is doordacht, met dat verschil dat ze er ooit één keer best wat tijd in gestoken heeft.

In de ogen van Anke ben ik een grijze muis. Wie zijn aantal outfits drastisch vermindert, kan zich moeilijk permiteren om in allerlei kleurencombinaties op het werk te verschijnen. Eenvoud in aantal outfits betekent ook eenvoud in de outfit zelf.

Maar zeg nu zelf, als je Matilda Kahl zou tegenkomen, zou je ze dan verdenken van gebrek aan smaak of te weinig zorg ?

Ik alvast niet.