dip
Het weer valt niet mee. Alles wat ik in mijn gedachten had over deze vakantie had bijna te maken met het weer. Fietsen bijvoorbeeld. Lange wandelingen maken. In de tuin werken. Buiten werken. Veel lopen.
Enkel dat laatste heb ik gedaan. ‘Redelijk’ dan toch. Meer dan vroeger, meer dan een maand geleden, dus binnen het kader van ‘relativiteit’ heb ik veel gelopen.
Op mijn loopblogje heb ik al mijn beklag gedaan, het wil niet lukken met dat zelfvertrouwen voor de tien mijl. Ik weet geenzins of ik aan de start zal staan of niet en ik weet nog minder wat de beste beslissing is. Meelopen of niet.
De stemmen in mijn hoofd zijn tegenstrijdig : je hebt het een maand geleden gedaan en meer getraind, waarom zou je het nu niet meer kunnen ? Maar anderzijds ook het zware trainingsschema van de coach waar ik de (zwaarste) intervaltrainingen nooit kan volhouden (maar de duurtrainingen wel). Op den duur worden het zoveel stemmen in mijn hoofd dat ik het niet meer weet en, wat erger is, lopen begin te associëren met stress en falen, wat zo ongeveer het omgekeerde is van waarom ik het zo fijn vond : ik werd er ontspannen door én het sterkte mijn zelfvertrouwen.
Ik weet dat het allemaal zeer relatief is en dat vergelijken nooit goed is. Toen ik in april 2007 met moeite 3 minuten liep, waren 5 km een ‘verre droom’. “Als ik dat ooit haal” … dacht ik, en ik zag mezelf langs weiden lopen, zonder wandelen. Ondertussen zijn die 5 km een makkie geworden. Ik train bijna nooit ‘onder’ de 5 km. Soms ontmoet ik mensen die dan vol bewondering kijken. ‘Je loopt goed’, zeggen ze me dan, ‘wauw’, en dan kijk ik natuurlijk naar die mensen die een twintiger, een tienmijler enzovoort achter de kiezen hebben. Dié mensen kunnen lopen ! Dàt zijn goede lopers !
Om maar niet te spreken van de marathonlopers, want ondertussen ken ik er zo ook al een paar. Vreemd genoeg frustreren die mij minder. Want de afstand van een marathonloper is niet op mensenmaat. Of anders gezegd : dat is voor de ‘straffe mannen en madammen’, en zo’n madam ben ik niet. Ook geen ambitie toe.
Ondertussen ‘sukkel’ ik hier maar wat. Is die Tien Mijl teveel of niet ? Is het gebrek aan zelfvertrouwen of gebrek aan conditie ? Is het een kwestie van te veel op te weinig tijd te willen ? Is mijn lichaam er nog niet aan toe ?
Ik zal blij zijn als 20 april achter de rug is. Wat er die dag ook gebeurt, als het maar achter de rug is. Ik wens alvast de vele lopers die er zullen zijn veel succes toe.
