Dood en begraven

Er leven de laatste weken 3 ‘dode’ mensen in mijn hoofd. En nee, het zijn geen mensen die ik goed gekend heb. Eén iemand heb ik zelf nooit gezien. Maar ik ken de overlevenden. Zij die achter blijven. En daar zit ik mee.

Dood en begraven, het wordt als uitdrukking gebruikt als iets dat compleet weg is, van de baan, een verhaal dat af is. Terwijl dat niet zo is.

Ongemakkelijke stilte in mijn hart

Drie mensen in december. Twee moeders. Eén vader. Maar evengoed echtgenote. Man van. De overlevenden: zij zetten hun leven verder. Ik zie de leerling wiens vader onlangs overleden is en mijn hart breekt. Er zit een ongemakkelijke stilte in mijn hart. Ik zie de zoon die zijn moeder verloor na een lange strijd. De vrouw die haar man verloor.

We zijn wat uitgepraat over de dood. Zij zijn uitgehuild. Of zo lijkt het. Bij sommige toch.
Dan aarzel ik en denk ik ‘ik wil iets zeggen’ en dan kijk ik het kind in de ogen en slaat de ontzetting mij in het gezicht. Wat zou ik in hemelsnaam kunnen zeggen ?

Ik knipoog. Fluister iets tussendoor. ‘Gaat het een beetje ?’ Waarop die ongemakkelijke stilte. Welk antwoord zou hier overigens passen.

Een tweede afscheid, een derde, …

Hoe mooi en warm zo’n begrafenis ook is, soms denk ik: dit kan toch het einde niet zijn ? We geven elkaar een knuffel, een kaart. We bidden als we gelovig zijn, zoeken woorden die eigenlijk nooit goed zijn. En dan is het gedaan.

De overlevenden. Ze zijn ondertussen weer allemaal aan het werk of op school. Het leven gaat weer verder. De wastrommels worden gevuld, de vuilbakken worden buitengezet, de files zijn even lang als vroeger. Alsof de wereld nooit stil stond.

Willen we dat nog eens doen ? Zou ik willen vragen. Zo allemaal samen, rond je moeder, je vader, je man. Herinneringen ophalen, troostende woorden zeggen. Bij de koffie met een stuk taart. En nog eens afscheid nemen. Nog eens zeggen hoeveel verdriet het doet.

En dat het niet over is. Niet ‘dood en begraven’.