eten, slapen, werken

Mijn agenda stond deze week boordevol. Ik hoor het je al zeggen : die heb je zelf volgeschreven. Nee, dat heb ik niet. Lange vergaderingen deze week. Twee keer dagen rond 21 uur thuisgekomen terwijl dat anders rond 17 uur is. Zinloos werk. Verplicht werk. Vergaderingen waar ik eigenlijk gewoon in lichaam aanwezig moet zijn. Het maakt niet uit wat ik zeg of doe, er wordt totaal niets van mij verwacht, maar volgens een of andere afspraak moet ik er nu eenmaal zijn.

Ook nog sociale verplichtingen. Aan sommige zijn niet te ontsnappen. Omdat die mensen het verdiend hebben, omdat ze zo lief, zo aardig zijn en het alles behalve hun fout is dat hun agenda helemaal niet strookt met die van mij.

Maar ik ben moe, veel te moe. Eerst was er het lichaam dat moe was, maar nu zegt ook de geest : ik wil niet meer.

Gevaarlijke gedachte is dat, want als de geest en lichaam beiden niet meer mee willen, hoe raak je er dan bovenop ? Want er bovenop geraken vraagt energie : energie investeren om nog meer energie te krijgen. Energie om leuke ontspannen dingen te doen, om helemaal op te gaan in iets.

Maar momenteel lijken zelfs de leukste dingen te moeilijk, te zwaar, te lastig.

En dit weer op een moment dat er drie vrije dagen op rij zijn. Juist omdat de druk van het werk minder is, dreig ik te verzakken in energieloze dagen. Om dan dinsdag vast te stellen dat ik zoveel had kunnen doen ! Maar ook het weekend is al weer bezet. Naar hier, naar daar…

Is er geen ontsnappen aan ?

Bij Tijdtussendoor las ik volgend citaat, het stemt tot nadenken, en wie weet geeft het mijn weekend nog wending :

Het zou boeddhistische wijsheid zijn.

Laat maar komen, die wijsheid !