Evenwicht zoeken

De eerste dag terug op het werk na een schitterende vakantie, het voelt toch een beetje pijnlijk aan. Want binnen de korste keren zit ik weer helemaal in de routine en glijdt de tijd weer zo door mijn hand. Dat laatste vind ik het ergste. Niet het werken op zich, maar dat de dagen zo snel voorbij gaan, dat de dag over is voor ik alles goed door heb.

Tijdens de vakantie heb ik dikwijls gedacht : ik wou dat ik een uurtje van deze dag in een doosje kon steken, dat ik Star Trek gewijs, mezelf tijdens het werkjaar dan kon ‘beamen’ naar dit moment : een moment in de zomer, tijdens een fietstocht, in het zwembad in de tuin, genietend van een ontbijt buiten. Kleine momenten die spijtig genoeg tijdens het werkjaar veel zeldzamer zijn. Ik zou zelfs gerust een uurtje per dag vakantie willen afstaan en het redden met dagen van 23 als ik daarmee tijdens het werkjaar nu en dan es een doosje met een uurtje kon openen. Als meer realistischer oplossing heb ik hier en daar vakantiefoto’s op mijn mappen geplakt. Zo kan ik toch even in gedachten terugtoeven naar die zalige zorgeloze tijd én ondertussen ook beseffen dat die terug komt, hoera !

Het wordt opnieuw een balanceren en zoeken naar evenwicht. Soms weegt de lange rit naar het werk (minstens 45 min enkel) ons zwaar ; dan weer zijn we beiden gelukkig dat we – eenmaal thuis – ‘ver’ van het werk zijn en kunnen schuilen in een huis dat ons niet herinnert aan het werk. Omdat we allebei ook thuis moeten werken valt het ons niet altijd gemakkelijk om het evenwicht te behouden. Van buitenaf ziet het er misschien goed uit, dat wij ook vele uren thuis kunnen werken, maar voor je het weet achtervolgt het werk je overal en ben je nooit meer gerust. Ons werk is immers nooit af en ik heb zo’n stemmetje dat blijft herhalen : “Dit zou nog beter kunnen ….” Ik vrees dat het voor veel van mijn collega’s eender is.

Ik heb het er niet gemakkelijk mee.