Examenstress (bij ouders)

Het is ook hier begonnen : de examenstress. Nu is dat al bij al niet zo erg. De oudste rondt momenteel zijn laatste jaar ASO af en doet dat met ernst. Ik herinner me nog toen hij – begin van het ASO – examendagen als halve vakantiedagen zag, je was tenslotte vrij in de namiddag. En omdat diezelfde oudste tijdens het jaar alles wel netjes bijhield en er geen vakken waren waar er gesukkeld werd, werden die namiddagen gevuld met herhalen.

Nu zit hij in het laatste jaar en ’t is toch wat zwaarder geworden. Wat ik vooral zie is dat het inzicht veruit primeert op het ‘leren’. En zo moet er misschien ook meer gewerkt worden, wat beide kinderen beschikken hier over een schitterend geheugen.

Voor de jongste zijn examens ook weer iets van ‘daar gaan we weer’.  (3 ASO) Vervelend, maar gewoon hard werken. Want dat doet ze gewoon. Ze legt de lat hoog en werkt ‘gestaag’ verder.

En wij, ouders denken : oef. We moeten daar helemaal niet achter zitten en we moeten niet eens zeggen dat ze moeten studeren want dat doen ze sowieso. Wij vragen geen lessen op, we controleren niets, we weten welk examen ze hebben en vragen op het eind van de dag of het gelukt is : hun planning en of ze er door zijn geraakt. Mochten er al vragen zijn van niet begrijpen dan kunnen ze bij ons terecht, zij het dat de jongste ook al eens uitleg vraagt aan de oudste. Maar meer moet dat dus niet zijn.

Ik besef dat dit een zegen is. Wij hebben het zelf ook nooit anders gekend. Manlief noch ik hebben ouders gehad die naast ons zaten om te leren of om ons te controleren. In alle eerlijkheid kan ik mij niet herinneren dat er kinderen in mijn klas waren die wél ouders naast zich hadden.

Nu hoor en lees ik hier en daar dat ouders speciaal verlof nemen om naast hun kinderen te zitten om alles mee te leren.  Chapeau ! Anderzijds denk ik : hier klopt toch iets niet. Ligt het aan de school en de leraars die het dan niet genoeg hebben uitgelegd ? Is het overdreven van een school om te vragen dat leerlingen zelfstandig kunnen werken ? Als dat een noodzaak is voor een groep kinderen (dat ze het inderdaad niet kunnen) dan stelt zich een volgend probleem : hoeveel ouders kunnen zich vrij maken, middag na middag ? Want dat duurt toch gauw 10 dagen ? En voelen al die ouders zich dan nog sterk genoeg om al die vakken mee te studeren en op een ietwat deftige manier uit te leggen ? Onlangs – ik ben even de referentie kwijt – zag ik nog op de Nederlandse Televisie een uitzending waar aangetoond werd dat dit zelfs heel verwarrend kan zijn voor een kind, zeker als het bijvoorbeeld over wiskunde gaat. De gebruikte methode van vroeger blijkt niet dezelfde te zijn als deze van nu.

Maar goed, het ene kind is het andere niet. Het ene zal meer zorg nodig hebben dan het andere.
Al blijf ik mij afvragen of we onze jongeren in het algemeen niet ferm onderschatten en zo bang zijn dat ze eens uitschuiven (een kind met een onvoldoende als gevolg van niet studeren haalt dat heus wel op als het de leerstof aan kan) dat we alles doen om dat uitschuiven te vermijden.

Maar zoals gezegd, het ene kind is het andere niet, net zoals de ene ouder de andere niet is.

Bij deze : aan alle kinderen en ouders met examens : veel succes !