GAS boetes

Er is weer het een en ander te doen om de GAS-boetes. Vanaf 14 jaar nu.
Er is de willekeur (de ene gemeente zus, de andere zo) en het ene voorstel is al meer bizar dan het andere. Of wat dacht u anders over de GAS-boete voor het ‘voorspellen van de toekomst’ of ‘opgeraapte confetti in de lucht gooien’. 

Ik dacht eerlijk gezegd : dat zijn maar dingen op papier. Dat lééft niet, mensen kunnen daar niet voor zijn.

Maar aan de reacties op het opiniestuk in Knack te lezen, leeft het wel degelijk. De reacties zijn daar overwegend pro. En ondanks het feit dat GAS-boetes iedereen aangaan (het zijn dus geen boetes voor jongeren, ze kunnen enkel ‘vanaf’ 14 jaar gegeven worden), gaat het er nogal dikwijls over jongeren.

Ze komen er niet goed uit, in die reacties, de jongeren, waardoor ik eigenlijk alleen maar kan besluiten dat een deel van de bevolking het moeilijk heeft met die jongeren en hun gedrag. In de Times van een paar weken geleden las ik dat de huidige tieners en twintigers de meest egocentrische generatie was. De auteur begon zijn artikel meteen met ‘dit is niet het zoveelste ‘de jeugd van tegenwoordig”-artikel, hier staat veel onderzoek achter’. Een artikel van vele bladzijden lang.

Uit het onderzoek bleek o.a. dat het egocentrische kwam doordat deze generatie opgevoed is door ouders waarbij het prijzen een continium was. ‘Je bent geweldig, uniek, je kan alles’ enzovoort. Het is het adagio van menig opvoeder : positief bevestigen. Kinderen (ook volwassenen !) halen al genoeg kwetsuren door neergehaald te worden. Het is maar de vraag natuurlijk of je in deze positieve bevestiging niet kan ‘doorschieten’, zodat een kind een verkeerd zelfbeeld heeft en moeilijk met frustraties kan omgaan. Ooit haalt de realiteit je immers in en ervaar je dat je helemaal niet ‘uniek, geweldig, enzovoort’ bent.

Een tweede ‘oorzaak’ die gegeven werd, is de aanwezigheid van sociale media. Tieners, twintigers (jonge adolescenten) zijn voortdurend in contact met elkaar, met de ‘peergroup’, waardoor de grootste referentie de leeftijdsgenoot is, en niet – zoals vroeger ? – de volwassene, de leerkracht, de ouder, de grootouder …

Ik vind dat een beetje zorgwekkend. Als iemand die werkt met jongeren, kan ik beide zaken bevestigen : hoe ouders/leerkrachten het bijna niet meer over hun lippen te krijgen om gedrag (niet de persoon !) negatief te verwoorden. Als het fout loopt met leerlingen, wordt snel gezegd dat er ‘positief bevestigd moet worden’. Dat werkt in vele gevallen goed, maar soms ook niet. Toch lijkt het alsof we negatief/ongewenst gedrag niet meer durven benoemen en de confrontatie aangaan.
Ik zie datzelfde een beetje met de GAS-boetes : de confrontatie niet durven aangaan, de politie moet er maar voor zorgen ! Niet communiceren, maar hup, boetes ! Dat is armoede !
Mijn – beperkte – ervaring is, dat veel jongeren wel degelijk open staan voor communicatie.
Maar zoals gezegd, mijn ervaring is beperkt.

Wat ik echter het meeste mis in alle reacties pro- Gas boetes, zijn de ‘eigen’ kinderen. Die ‘vervelende’ jongeren zijn altijd andermans kinderen. Het is maar de vraag of we niet een beetje naïef zijn hierin. Weeral uit ervaring – waarmee ik niet zeg dat dit persé altijd zo is, of per definitie een algemene waarheid – weet ik dat jongeren ‘apart’ en ‘in groep’ wel eens helemaal anders kunnen zijn. Ik bedoel maar, het beeld dat je van je kind hebt binnen een gezin (zonder peergroup) klopt niet altijd met hoe dat kind in een groep, buiten het zicht van volwassenen is. De groepsdruk is niet min bij jongeren voor wie ‘erbij willen horen’ bijna van levensbelang is.

Hoe dan ook, ik vind het erg als er zo negatief wordt gedaan over jongeren. Natuurlijk lopen er dingen fout en ik maak mij over een aantal zaken echt wel zorgen. Zowel over de jongeren in het algemeen als over onze eigen kinderen van deze generatie.

Maar als er problemen zijn – van welke aard ook – dan zijn wij, als volwassene, niet geheel vrij te pleiten. Ik geloof echt nog in de kracht van opvoeding, in de kracht van een school, net zoals ik evengoed besef dat die kracht ook beperkt is. Maar wat er ook van zij, die jonge generatie, dat zijn ‘onze’ kinderen, onze zorg(en). Ik geloof in gesprek en communicatie, ik geloof zelfs dat veel jongeren ‘de hand’ van een volwassenen best kunnen waarderen, hun wereld is al chaotisch genoeg.