Geen tijd om ziek te zijn

Ik keek mijn collega aan en forceerde mijn gezicht in een plooi en kon nog net de woorden ‘wat zie jij er slecht uit !’ inslikken. Het leek alsof er aan zijn gezicht getrokken was. Misschien kwam dat door één of andere zwelling. En die kleur, dat was er ook niet naar. Dat was allesbehalve gezond. 

Hé, hoe gaat het ?
probeerde ik opgewekt. Ik keek niét naar zijn gezicht maar zogezegd geïnteresseerd naar de valven al waar de ‘Belangrijke Berichten’ te lezen staan. 
Ik merkte hoe hij zijn hoofd naar mij toe draaide en keek dus vanuit mijn ooghoeken en wachte op een antwoord, maar er kwam niet veel uit. 
Ik heb geen stem, zei hij. 
Hola ! Zei ik, nu wél pal in zijn gezicht kijkend, dat gaat wat worden straks, met die leerlingen ! en met schurende stem zei hij
‘Ik ben gisteren naar de dokter geweest en die heeft mij een week thuis geschreven’. 

Ik zag een zweetdruppeltje over zijn linkerslaap glijden. Langzaam. Het vroeg al mijn aandacht maar dat leek mij wéérom zo onbeleefd, dus ik richtte mijn aandacht terug naar de Belangrijke Berichten. 

“Waarom ben je niet thuis gebleven ? “, vroeg ik, wat naderhand toch een beetje indringing in zijn privacy was. 

Ik heb er geen tijd voor – weer dat schriele stemmetje – ik heb al mijn uren nodig om mijn jaarplan af te krijgen. 
Wiskunde ! Wiskunde is belangrijk, dacht ik. 

en ook : wat een wereld is dit. Een zieke leraar voor de klas met amper stem. 

Het is maar dat ik wéét dat hij niet de enige is. Die niet durft thuis blijven, om het jaarplan, om de reactie van de collega’s, om allerlei redenen.
Ziek op het werk. Het kan niet gezond zijn.

Schuldgevoelens over het thuisblijven. Hij is niet de enige.