Geen tijd, energie, geen moed voor mijn kind
Geen tijd voor kinderen
Dat de combinatie werken en gezin alles behalve eenvoudig is, komt nu en dan in het nieuws, al worden er weinig oplossingen aangereikt. Dat ouders soms hopeloos zijn om voor hun kinderen in de vakantie opvang te voorzien, passeert wel eens de media als de kampinschrijvingen volzet lijken te zijn. Of er is geen plaats voor je kind in de crèche, menig ouder heeft die zorg nog voor het kind geboren is.
Enerzijds lijkt het alsof we nog nooit zoveel aandacht voor kinderen hebben gehad, anderzijds lijkt onze maatschappij niet op kinderen voorzien. De meeste ouders vinden uiteindelijk, soms door grote offers te brengen of te tekenen voor een hels levensritme, uiteindelijk wel een oplossing, maar voor sommige kinderen is dat niet genoeg.
Kinderen én ouders worden soms gewoon in de steek gelaten
Soms loopt het helemaal mis en wel om redenen die heel begrijpelijk zijn maar gigantische gevolgen hebben voor het kind. Dit wordt niet opgepikt door de media en meestal door alle partijen verzwegen. Kinderen die leven in een gezinssituatie waar nu en dan geweld is. Of de kinderen nu zelf het slachtoffer zijn of ze zien het (partnergeweld), de effecten zijn niet te verwaarlozen. Teruggetrokken kinderen, of kinderen die extreem hun best gaan doen en zo zo ‘binnen de lijntjes’ kleuren om vader/moeder niet te misnoegen. Die bang zijn om ’s avonds naar huis te gaan.
Aan de basis ligt dikwijls een problematiek van jaren en het is te gemakkelijk om de vinger naar de ouder te wijzen. Alleen : wat kan er worden gedaan ? Het risico het huis te moeten verlaten, vreemde mensen die zich gaan ‘moeien’ met je gezin, wie ziet daar naar uit ?
Mijn hart krimpt iedere keer als ik zo’n verhaal hoor.
Sommige ouders zitten psychisch zo in de knoop dat het zorgen voor hun kind te zwaar wordt. Het kind – ik heb nog nooit een kind gezien dat niet loyaal is ten aanzien van zijn ouders – draagt mee zorg voor die ouder, op kinderlijke manier, maar dat zie je op school. Het hoofd is er niet bij, het jonge kind lijkt oud. De schoolresultaten gaan achteruit of het kind komt dagenlang niet naar school. Soms wordt het gewoon aan zijn lot overgelaten : de energie ontbreekt bij de ouder het kind begeleiden.
Of soms is er gewoon geen tijd. Beide ouders gaan uit werken en zijn lange dagen van huis. Opnieuw : het is te gemakkelijk met de vinger richting ouders te wijzen. Onze overheid moedigt deeltijds werken niet aan, als de werkgever al de moeite zou willen doen om mee te denken aan een oplossing, wat ook niet evident is.
Kinderen, het is onze toekomst en onze rijkdom. Met de meeste gaat het gelukkig goed, maar soms, worden ouders én kinderen in de steek gelaten en zwijgt iedereen.
Het kan mij moedeloos maken.
Reageren ? Zie onder de titel
