Gelezen en goedgekeurd
Hoe ik dom geworden ben by Martin Page
My rating: 4 of 5 stars
Antoine had altijd het idee gehad dat hij zou oud was als een hond. Toen hij zeven was, voelde hij zich versleten als iemand van negenenveertig, op zijn elfde had hij de desillusies van een ouder man van zevenenzeventig. En nu, op zijn vijfentwintigste, nam Antoine, in de hoop op een wat aangenamer leven, het besluit om zijn brein in het doodskleed van stompzinnigheid te hullen. (p.7)
Zo begint het boek ‘Hoe ik dom geworden ben’ van Martin Paige, een grappig en ernstig boek tegelijk. Na een mislukte poging om alcoholicus te worden en het ook als zelfmoordenaar niet kunnen waarmaken, besluit Antoine, het hoofdpersonage dat dom-zijn het enige is dat zijn leven kan redden. Na het lezen van het boek zou je bijna denken dat hij gelijk heeft !
Ik ken een hoop stompzinnige mensen die zich nergens van bewust zijn en barsten van de zekerheden en de vooroordelen, volslagen idioten die gelukkig zijn ! Ik krijg vast een maag zweer en heb al een paar grijze haren … Zo wil ik niet meer leven, ik kan niet meer. Na mijn geval nauwgezet bestudeerd te hebben ben ik tot de slotsom gekomen dat mijn maatschappelijke onaangepastheid aan mijn vitrioolachtige intelligentie te wijten is. Ze laat me nooit met rust, ik beheers haar niet en ze verandert me in een naargeestig, gevaarlijk, onrustbarend, door mijn gekwelde geest bezeten spookkasteel. Ik spook in mezelf rond. (p. 63)
PAIGE M., Hoe ik dom geworden ben, Wereldbibliotheek 2003, 126 blz.
