Grenzen stellen
Wat ik mij dikwijls, en ook weer vandaag afvraag, is hoever en hoe je je eigen grenzen stellen moet. Wanneer mensen in je omgeving iets doen of zeggen dat je niet zint of zelfs ronduit kwetst, moet je dan reageren ?
Enerzijds is er bij mij onmiddellijk de gedachte dat ik de andere ook in zijn recht moet laten en niet onmiddellijk de confrontatie moet aangaan. Die andere heeft alle recht om zijn of haar gevoelens te uiten en te zijn zoals hij of zij is. Het zou al wonder zijn moest dat altijd compatibel zijn. In die zin vind ik dikwijls dat ik mijzelf ook niet al te ernstig moet nemen.
Opgeleid om mensen te verstaan
Mijn eigen opleiding speelt mij dikwijls ook parten. Ik ben opgeleid om mensen te verstaan. Niet dat ik dat altijd doe, maar men verwacht het wel. Vorig jaar heb ik nog een intense vorming genoten in het omgaan met agressieve mensen. Ook hier ging het over grenzen. Ik weet maar al te goed dat agressie met agressie beantwoorden niets oplost. Of het ene negatieve gevoel van een ander beantwoorden met daar iets tegenover te stellen. (elkaar allerlei dingen aanwrijven). Dat is geen gesprek.
Vermijdingsgedrag
Die intense vorming leerde mij ook dat ik vermijdingsgedrag vertoon. Het is een reflex : wanneer de andere kwaad is of geïrriteerd is, er niet op ingaan, om bij de andere de stoom van de ketel te laten.
Anderzijds geef ik aan anderen, wanneer ik niet reageer, misschien de boodschap dat alles wel kan.
Volgens allerlei beproefde theorieën mag je pas in tweede instantie reageren. Reageren wanneer de stoom er bij de ene (of bij je zelf trouwens) af is.
Ik moet toegeven dat ik het vandaag niet weet. Zoveel opleiding en deze nacht toch wellicht een slapeloze nacht.
Ik heb mijn grenzen nog niet gevonden.
