Week in beelden – snapshot diary- week 11

Het hart was stil deze week

Dit was de week van de aanslagen in Brussel. Ik weet nog exact waar ik was – wie niet – en hoe ik de radio ’s morgens opzette en met ongeloof luisterde. Aanslagen. Ja. (Halfwakker). Brussel !? O nee !  Ik weet ook dat heel griezelig de film van de aanslagen van november door mijn hoofd speelde. November. Dat is verdorie nog maar een dikke 3 maand geleden ? Dit kan toch niet waar zijn ? ‘We zijn in oorlog’, werd er gezegd. Dat zijn sterke woorden. Ik weet niet eens wat ze echt betekenen.

Ik heb mijn temperament tegen

En zo deed ik ook weer de ronde van de wachtzalen. Dokters en specialisten die mij willen helpen. Met alle problemen die ik heb, ondertussen ook een vastzittende schouder en niets dat echt nog goed werkt. Niet slapen, niet goed eten, alle darmwegen in opstand.  In het licht van het gebeurde stelt dat natuurlijk niets voor. Langzaam heb ik door dat zelfs een resem aan specialisten weinig kunnen doen. Ik zal anders moeten leven om dat hart van mij te beschermen. Letterlijk en figuurlijk. Een beetje minder gedreven zijn, een beetje meer loslaten. Mijzelf niet identificeren met het werk. Ik wil geen hartaanval tegemoet gaan, ook geen complete inzinking. “Je hebt je temperament tegen”, hoorde ik. Ja, dat temperament van ‘er vollen bak voor gaan’. Dé oplossing is opnieuw : loslaten en aanvaarden. Kan het nog eenvoudiger ? Kan het nog moeilijker ?

One day I’ll fly away

Het voorbije weekend logeerde ik aan een meer. Niets bijzonders, totaal niet toeristisch en er was werkelijk niets te zien. Het was er ongelooflijk stil op het gekwetter van de watervogels na. Er waren, op 2 Bruggelingen na, ook geen andere mensen.
Het leven was daar – voor die paar dagen – uitzonderlijk eenvoudig. Er was gewoon niets. Geen luxe, maar toch een goed onderkomen. Ik moest voor mijn eten zorgen en dat was het.
Ik geef toe dat ik dacht : ooit ben ik weg en kom nooit meer terug. Geen deadlines, geen telefoons en zelfs geen wifi. Niemand wist wie ik was, wat ik kon of niet kon, of ik zus of zo was. Dat is natuurlijk niet vol te houden (om tal van redenen), maar het was eens fijn om gewoon ‘nergens’ te zijn en gewoon ook ‘niemand’ te zijn.
Ik raad het iedereen eens aan. Met een stapel boeken of zo.
Het deed me terugdenken aan mijn verblijf in Bali, toen ik daar ook moederziel alleen was en iedere dag als onbeschreven blad voor mij lag.
Geef toe, wie heeft nog die luxe ?

En verder deze week

Kreeg ik via Bol.com een het boekenweekgeschenk. Bij een bestelling van 12,50 euro aan Nederlandstalige boeken kreeg je het blijkbaar gratis. Het ziet er alvast mooi uit.

Mijn eigenste wandelclub organiseerde het voorbije weekend een gigantische wandeltocht vol ambitie. Aan de foto’s is te zien dat ze er helemaal klaar voor waren.

Die kale ‘patat’ kreeg ik om me te oefenen in geduld en zorg dragen. Blijkbaar krijgt hij straks haartjes als ik ‘m maar goed genoeg verzorg en ‘m nu en dan eens met water over z’n kop aai. Dan komt alles in groei en bloei. Een beetje een metafoor van zorgdragen voor jezelf als basis om te groeien en te bloeien. Ik ben benieuwd ! Ik vind het alvast een onwijs leuk cadeautje !