Hebben de aanslagen mijn leven veranderd ? Ja.
Niet meer zo moedig na de aanslagen
Ik wou dat ik schrijven kon dat ik over een oeverloos idealisme beschikte en een onverwoestbaar optimisme wat de toekomst betreft maar dat is niet het geval. Ik heb mezelf nooit gezien als een pessimist, maar wat terrorisme betreft heb ik weinig hoop. Aanslagen zijn mijn leven binnengedrongen. Nog voor Brussel zelfs.
Veranderd
Mijn eerste ‘confrontatie’ met terrorisme was tijdens mijn verblijf in Bali. Ik was er relatief kort na de aanslag in Kuta. De hotels waren leeg, de sfeer was bijzonder. Her en daar waren posters vol protest tegen deze zinloze aanslag. Er ging geen dag voorbij of ik werd er wel ergens aan herinnerd. Op de terugvlucht zaten 3 mannen met baarden in typische islamkledij. Ik was er niet helemaal gerust in en verweet me tegelijkertijd dat ik angst had om zoiets irrationeel. Er is geen oorzakelijk verband tussen kledingdracht en terrorisme.
Angst is zelden rationeel
Toen ik een week na de aanslagen in Brussel de trein Leuven-Gent nam, stonden er op het perron een groepje moslimmeisjes met rugzak en gekleed in chador. Het was druk daar op perron 2 en je kon er niet naast kijken. Niemand stond dichtbij dit jonge groepje meisjes, terwijl het perron echt wel vol gedropt was. Ik dacht nog even hoe erg dat moet geweest zijn voor die jonge dames, jonge twintigers, om als paria’s te worden behandeld, onzichtbaren. En dat dit hen in de hoek van frustratie kon duwen, frustratie die zelden tot positieve gevoelens leidt.
Brussel en Antwerpen
Ging ik vroeger al eens cityhoppen in Brussel en Antwerpen, het is er sedert de aanslagen niet meer van gekomen. Ik ben wel nog in Brussel en Antwerpen geweest, maar toen moest het echt. Door de aanwezigheid van de vele militairen werd er voortdurend herinnerd aan mogelijk gevaar. Het zorgeloze was weg. Spijtig is dat.
En ook niet zo moedig van mijn kant.
22 maart – 1 jaar later
1 jaar later is het misschien wel het moment om een tandje bij te zetten. Om uit de cocoon van angst te stappen en de toekomst tegemoet te gaan met een glimlach. Een toekomst waarin iedereen plaats mag krijgen. Wat hij/zij ook draagt.
Ik doe mijn best.
