het Spook van Mexico

Ik heb ongeveer 3 dagen in bed vertoefd. Met de griep. O wee. Dit is de eerste dag dat ik opgestaan ben en alle moed verzameld heb om van bed tot de keuken te wandelen. Dat lukte !

Ik ben een slechte zieke. Ik verveel mij te pletter. Een beetje ziek-zijn valt mee : dan kan ik zonder schuldgevoel uren lezen en naar televisie kijken en tussendoor rusten. Maar dit was een Griep van zo’n gehalte dat ik als een vodje bleef liggen. Waterige ogen. Een neus waar eerst van alles uitkwam en toen alles verdween in de longen. Ik zal je maar niet vertellen wat voor vieze dingen zich daar allemaal nestelden.

Een griep ! Midden zomer dan nog wel ! Op het eind van de vakantie ! En dat terwijl ik – omdat het eind vakantie was – weer net zo’n mentale energiekick had gekregen : dit en dat wil ik nog doen voor de vakantie voorbij is !

Maar het is dag 4 en het tij lijkt te keren. Was het de Mexicaanse ? Ik weet het niet. Ik denk het niet, maar hoe zou ik het ook weten ? De mededeling ‘kaat en griep’ was genoeg om iedereen hier uit de buurt te houden. Ik moest es die Mexicaanse hebben. Wat natuurlijk mogelijk is. Ik ben een sociaal beest, ben op reis geweest en nog van dat.

Sterk dat ik door zo’n kleine dingen weer o zo dankbaar kan zijn dat ik door de band genomen meer dan gewoon gezond ben, dat ik kan lopen, fietsen, dansen, zumba doen en nog van dat meer. Dat ik in ons zwembad kan liggen luieren en o zo genieten.

Vandaag aan alle mensen die ziek zijn en niet van het zonnetje kunnen genieten, en in het bijzonder voor de mensen die meer dan gewoon een griep hebben : ik bewonder jullie moed en als die ontbreekt, dan wens ik die jullie toe. Dan wens ik jullie toch zomer en zon toe, dat jullie er toch een beetje kunnen van genieten. En natuurlijk beterschap. Uiteraard.