Het theatergen
Toen ik klein was ging ik meermaals naar ‘het toneel’. Geen grote namen, maar wel bekende namen : die van de mensen uit mijn dorp. Ik woonde in een klein dorp waar het leven, althans in mijn kinderogen, bevatbaar eenvoudig was. Ik fietste naar school en groette de mensen onderweg, want die kende ik allemaal. En zijn kenden mij. Bij ons thuis kwam veel volk over de vloer en zij wisten dat ik ‘de dochter van’ was, net zoals ik wist dat mijn ouders die en die kenden.
Het toneel dat ik meermaals bezocht was dan ook het dorpstoneel in onvervalst Westvlaams. Het had een begin, een corpus en een einde. Of : een inleiding, een probleemstelling of onverwachte wending en een goed einde. Klassieker kon niet. Het waren ook altijd ‘kluchten’, ik heb in mijn lagere schooltijd nooit iets anders gezien.
Misschien komt het daarom dat ik last heb met het meeste hedendaags theater. Zo zag ik gisteren “het huis van de moskee”. Ik had mij deze keer dubbeldik voorbereid en het boek op voorhand gelezen. Het huis van de moskee vertelt het verhaal van een familie in Iran die zowel het leven onder sjah als onder de ayattolah’s meemaakt. Gelukkig had ik dus kennis van de geschiedenis van Iran en kende ik al de verhaallijn.
Maar ondanks het bejubelde theater én mijn goede voorbereiding kon het theater mij niet bekoren en al zeker niet de zovele jongeren die mij vergezelden. Het ging allemaal zo flitsend snel, men speelde verschillende rollen door elkaar zodat je nauwelijks nog kon volgen.
Is theater voor een elite ? Ik begin het te denken. Of je moet er een gen voor hebben. En weerom blijkt dat ik het niet heb.
Gelukkig heb ik precies wel een léésgen, want het boek viel best te smaken !
Ik heb soms ook de indruk dat theater tegenwoordig moeilijk, druk, chaotisch en vooral speciaal moet zijn. Jammer want een ‘klassiek’ stuk kan zo mooi zijn!