Het werk loslaten en hoe moeilijk dat is

Manlief en ik hebben een nieuwe afspraak. Kwestie van ons leven en onze relatie kwalitatief beter te maken.

De regel is simpel en tegelijk aartsmoeilijk : alleen tijdens de autorit naar en van het werk wordt over het werk gesproken. Thuis niet meer.

Het experiment leidde tot opvallende en pijnlijke conclusies. We spraken 4 woorden uit en stopten … ‘o, over het werk !’. Het confronteert ons beiden. We zijn heel veel met het werk bezig. Wij zijn ook collega’s en het werk als rode draad komt altijd terug,  op de achtergrond blijft het hoofd altijd  ‘doorwerken’.
Wij geven beiden les, maar ik denk niet dat wat ik schets enkel voor het onderwijs geldt.

1. We brengen de stress van het werk mee naar huis en hebben nood aan ventileren. 
   Het doet deugd om eens wat stoom af te blazen. Alleen moet daar een limiet op staan of het genereert nog meer stress omdat je het niet loslaat. Dus proberen we dat te doen tijdens de autorit (2 x 45 minuten zou toch moeten volstaan ?)
2. Wij werken als collega’s verder samen
   Wij zijn beiden competent op ons eigen en gezamenlijk terrein en vragen advies aan elkaar, iets wat tot de gewone orde van collega’s behoort. Alleen zie ik de andere collega’s ’s buiten de werkuren veel minder natuurlijk.
3. Wij kunnen het werk niet loslaten
   Leerlingen met problemen. Grote problemen, kleine problemen. Vele collega’s. In tegenstelling tot wat vele mensen denken : toch veel onvoorspelbaarheid. Wij zijn al blij als we een week gewoon mogen lesgeven en er niet van alles bijkomt. Ik ben niet de enige die zegt dat het lesgeven zelf het minst zware van de job is.
4. Het werk is nooit af
   Omdat mijn werk ook thuiswerk is en niet eindigt bij het sluiten van de deur, kan ik altijd doorwerken. Het kan altijd beter, ik kan altijd meer opzoeken. Er valt gigantisch veel te lezen en te leren over mijn job. Het is – zoals bij wellicht vele jobs – eindeloos. Omdat wij met mensen werken is het werk nooit af. 

Dit vind ik ontzettend moeilijk, want al beaam ik dat rationeel, mijn daden zeggen iets soms iets anders, mijn mentale aandacht ook. Maar toch wil ik dat niet meer, hoe graag ik mijn werk ook doe. Ik wil meer zijn dan mijn functie en mijn job. Ik heb meer talenten dan enkel diegene die ik in mijn job gebruik. Maar die verwateren. Ik wil een sociaal leven dat méér is dan mijn collega’s, hoe goed dat ook gaat. Ik wil andere dingen ‘horen’ van mensen die met totaal andere dingen bezig zijn, zij het professioneel, zij het door hun hobby’s of hun visie. Er moet meer in het leven zijn dan enkel die werkwereld. Hoe boeiend die ook is.

Zijn we nu naïef ?