Hoezo midlife crisis ?
De voorbije woensdag volgde ik een seminar rond 40+. Mathematisch viel ik in de categorie. Ik ben 42 ! Laat dit meteen een statement zijn dat ik totaal geen probleem heb met het vermelden van mijn leeftijd.
Het seminar zou gaan over leven en werken als 40plusser. Nu had ik vooral op dat ‘werken als’ gehoopt, maar daar werd niet veel over gezegd.
Na een half uurtje had ik al door dat ik totaal niet op mijn plaats zat. Nu en dan vroeg de trainster-psychologe van dienst of ik het een en ander erkende. Niet veel eigenlijk. Dat ik mij minder fit voelde ? Eu, nee. Als je bedenkt dat sedert een dikke 2 jaar wekelijks meermaals loop en daar nog progressie in maak, dan denk ik niet dat ik minder fit ben. Last met de ogen ? Dat is bij mij al begonnen op m’n 16de en ik maak er een sport van om brilletjes in allerlei kleuren en vormen te kopen.
Dus nee, in de nadelen kon ik mij niet echt vinden. Geen problemen hier met zingeving, want eerlijk gezegd, ik heb het heel erg naar mijn zin ! Geen problemen met het gevoel dat ik ‘aan de tweede helft’ van mijn leven ben, want echt waar, het lijkt juist alsof het nu pas écht leuk wordt, al heb ik ook schitterende herinneringen aan mijn studententijd in Gent en Leuven.
En tenslotte : de sleur met mijn echtgenootje zit er niet in. Hij is zelf met zoveel interessante dingen bezig dat ik iedere dag van hem leer. Efin, hij is gewoon zelf ontzettend boeiend ! 😉
De voordelen dan ?
Tja, in de voordelen kon ik mij dan gelukkig wel herkennen. Naar verluidt zouden veertigers dichter bij hun eigen waarden leven en minder ‘voor het werk’, ‘voor de baas’, ‘voor de omgeving’ omdat ze beter weten wat ze willen. Dat kan ik wel onderschrijven. “Een veertigplusser kan je niet veel meer wijsmaken”, werd gezegd, “want die heeft al veel gezien”.
Veertigplussers zouden ook over veel zelfkennis beschikken en beter in staat zijn om een onderscheid te zien tussen hun rollen (moeder zijn, echtgenote zijn, werknemer zijn, vriendin zijn) en wie ze echt zijn. Die rollen en het authentiek zijn hoeven echt niet in concurrentie met elkaar te zijn, in tegendeel 40plussers zouden congruenter zijn.
Tegen de avond was het seminar gedaan en ik snelde naar huis. Omdat ik bij mijn liefje wou zijn, en de kinderen. Omdat ik dacht : allemaal goed en wel maar toch liever thuis.
Het was best interessant, al ware het maar dat ik tot het grote besef kwam dat mijn leeftijd o zo ‘voordelig’ is.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik de jongste deelneemster was. Maar zoals ik het nu zie, zijn die zogenaamde nadelen nog niet echt in zicht !
42? Serieus? Ik volg deze blog al een hele tijd, de ene keer al diagonaler dan de andere, maar dit had ik niet verwacht! 🙂 Ik dacht dat je zelfs nog net iets jonger was dan ikzelf (en ik ben 30…). 😀
Dan zijn we bijna even oud…mooie leeftijd, toch?
Zeer herkenbaar, maar ik zie wel zeker nadelen van midlife, maar dan meer in het algemeen van het ouder worden. Zo blijf ik het bijzonder vreemd worden hoe mijn buitenkant ouder wordt, en de binnenkant hetzelfde blijft of voelt. Maar je wordt wel beoordeeld op diezelfde buitenkant. Niet dat ik ooit nog jong zou willen zijn 😉 daarvoor zijn de voordelen inderdaad veel te groot.