iedereen aan de pillen

Het is me wat. Slaap. Vroeger was ik fier als een gieter dat ik slapen kon als een blok. Ik hoefde mijn hoofd maar ergens te leggen – bij wijze van spreken – en hup ik was ver weg in dromenland, een land dat overigens zeer aangenaam was. Als een traktaatje na een harde dag vertoeven in vakantieland. Want zo leek het wel. Ik leefde mijn nachten in avonturenromans, romantische sferen en andere landen. Hele verhalen gingen door mijn hoofd en ik was altijd goedgeluimd en kinderlijk vrolijk.
Tot ik oud werd. Tenminste, zo begin ik het toch te ervaren.
Gedaan met de slaap der onschuldigen. Gedaan met dat traktaat na een zware dag. Net nu ik misschien meer dan ooit nood heb aan zo’n uitstapje uit de realiteit met bestemming ‘zalige droom’ krijg ik een dikke ‘njet’ op het rekwest.
Nu heb ik een stalen slaaphygiëne vol regels. Zoals : altijd op dezelfde tijd gaan slapen. Of niet lang uitslapen. Of niet overdag slapen. Of : niet sporten voor het slapengaan. Of : een stukje zorgeloos leven. Of : niet meer eten voor het slapengaan. De lucht in onze slaapkamer is fris en niet verwarmd, vol zuurstof en niet droog.
Zeg zelf, bij de Droomfabriek moet dat toch voor iets tellen ?
Maar nee, de dromen willen niet komen.
In plaats daarvan komen de zorgen. of liever de kwelgeesten. Want het zijn eigenlijk geen zorgen. Eenmaal in bed word ik een grumpy old woman, is het een zeuren in mijn hoofd, terwijl ik ’s morgens blij als een kind de dag in wandel omwille van zoveel optimisme. Dan lig ik in mijn bed en komt de lijst ‘dit is nog niet gedaan’ en ‘dat loopt niet goed’ en ‘ho, daar moet ik nog aan denken’. De Grote Ergernis komt als een wolk boven mijn hoofd hangen en iedere keer jaag ik ze weg, door op Mooie Momenten In Mijn Leven te denken, want naar verluidt helpt dat, en als het niet helpt, dan heb ik ’s avonds toch maar weer netjes een wandeling langs de Middellandse Zee gemaakt en een duikje in het vakantiezwembad genomen. Soms wandel ik in gedachten zo ver weg dat De Wolk het niet houdt bij zoveel Mediterriaans weer. Ik val in slaap. Eindelijk !

Maar dan komen de dromen, loopt er van alles mis en het is te gek voor woorden. Nu heb ik in een studietijd ook wel een beetje Freud gezien en zoiets als Treumdeuting maar hé, dit zijn géén dagresten of één of andere verre gebeurtenis in het Verre Verleden dat ik niet zou hebben verwerkt. Het slaat werkelijk op niets en het is ook niet mijn ding om er meer achter te zoeken behalve dat ik oud word.

Want ja, het lijkt een leeftijdsfenomeen. Het lief slaapt niet goed. Een paar vrienden ook niet. En wanneer ik nu en dan een visje laat vallen over mijn slaap bijt zowat iedereen in mijn omgeving. Zij ook niet.

Maar hé, dat gaat vreten hoor. De tijd dat ik – zeker als puber – kon verlangen naar mijn bed om in de warmte te vertoeven in een wereld waar alles eindelijk naar mijn zin was en ik mij zonder regelgeving kon overgeven aan eender welke fantasie lijkt voor goed voorbij. Er zijn mij zelfs geen ‘brave’ droompjes meer gegund.

Dus ga ik met tegenzin naar bed. Pfff. Naar verluidt niet goed wegens selfforfilling maar hé, ik ben ook maar een mens en een hondje van Pavlov. Ik kan er regelrecht slechtgezind van worden en zo gedreven dat ik een petitie wil beginnen om het Recht op Slaap in de Universele Verklaring van de Mensenrechten te laten inschrijven.

Zonder resultaat natuurlijk. Dus aan de pillen dan maar ? Dat is een brug te ver. Pillen ! Er mankeert niets aan mij, dus waarom zou ik aan pillen beginnen ?
Tja, waarom ?

Ik ga het nog es proberen zie. De zaak relativeren en tegen mezelf zeggen ‘Kaat, het was maar tijdelijk, vandaag zal je slapen als een roos’.
Wedden dat ze prikt ?