In afwachting
Straks gaan het lief en ik op vakantie. Straks, dat is nog niet meteen, maar ook niet zo ver weg. Ik merk dat ik daar heel erg kan naar uitzien. Tijd hebben voor elkaar. Genieten van de natuur, gewoon maar weg van alles.
Naar verluidt (wie is dat dan, wie heeft dat gezegd en op basis waarop ?) heeft een mens iets nodig om naar uit te zien en ja, zo ben ik wel. Maar het hoeft ook niet al te ver in de toekomst te liggen.
Tot gisteren iemand zei – het doet er niet toe wie of in welke context – dat ik mijn pensioen misschien niet eens haal. Het zette mijn neus wel onmiddellijk terug op de feiten. Net zoals dat gebeurde toen lang geleden mijn liefste stierf en nog geen half jaar geleden een dierbare vriend. Dan besef ik : het kan zo gedaan zijn. Met wie ik liefheb, of simpelweg ook met mezelf.
En dan vraag ik mij af – dat doe ik wel regelmatig – of ik mijn tijd en energie wel goed besteed. Wat tijd is tenslotte leven. Je kan niet leven buiten de tijd. Dan zie ik soms hoe mensen (mezelf inclusief !) zich zorgen maken over dingen die niet eens belangrijk zijn, of elkaar stresseren met dingen die, in het licht van een heel leven, misschien helemaal niet waardevol zijn.
Ik merk dat ik vaak wacht. Op het weekend. Op de vakantie. Op andere tijden. Soms ook op dromen die nooit zullen zijn.
Het leven is geen generale repetitie, nog zo’n cliché, maar het is wel zo.
Bovenstaande foto is gemaakt tijdens een weekendje Middelkerke met het lief. Het was niet eens goed weer en we logeerden in een miniscuul apartementje. Zalige herinneringen heb ik er aan, de zee, het lief, het wandelen. Het was een dag zonder wachten en helemaal in het nu.
Dat mensen “zomaar” konden spelen met hun vliegers, dat het niet productief hoefde te zijn, dat ze er eigenlijk niets mee bereikten, dat het puur voor het plezier was, of misschien omdat ze gewoon graag in de wind speelden.
Dat is toch iets wat ik nog moet leren.
Het spelen in het nu.
De tekst op de foto komt (denk ik) uit een of ander tijdschrift, maar ik ken de auteur niet en weet zelfs niet of dit een gedeelte van de tekst is of helemaal. Ik heb hem ooit overgeschreven in mijn dagboek zonder bronvermelding.
