Onderwijspraat : mijn dochter volgt islamonderwijs
De dochter van Eva
Een tijdje geleden ontmoette ik een vriendin die ik minstens 15 jaar niet gezien had. Het was een ontzettend leuk weerzien en zoals het dikwijls bij dergelijke ontmoetingen gaat, binnen de 5 minuten waren we weer volop aan het babbelen. Ze was ondertussen getrouwd en was de fiere moeder van Anna die al op de lagere school zat. Na de klassieke vragen als ‘hoe oud’, ‘waar naar school’ enzovoort hoorde ik Eva plots dit zeggen ‘Anna volgt islamonderwijs’.
Katholieke wortels, toch islamonderwijs
In alle eerlijkheid viel mijn mond toch even open. Ik kende de moeder van Eva als een overtuigd katholieke vrouw. En Eva kende ik als bovenal kritisch. Als Eva zoiets zou besluiten voor haar dochter dan zou dat niét omwille van druk van buitenuit zijn en zelfs niet – al heeft ze wel een rebels kantje – om een statement te maken. Haar man was evenmin moslim en had bij mijn weten geen enkele band met islam. Dus waarom ? Ik kon mij ook onmogelijk voorstellen dat Eva de keuze voor islamonderwijs had gemaakt als een keuze tègen iets of als pure provocatie. Daar is ze gewoon te intelligent en onafhankelijk voor.
De lerares
Dus slikte ik mijn verbazing in en vroeg haar waarom. Waarom beslist iemand, die zelf geen moslim is, om zijn dochter islamonderwijs te laten volgen ?
Het eerste antwoord was honderden keren eenvoudiger dan ik had verwacht. ‘De lerares van islam was de sympathiekste’. Daar kan ik mij onmiddellijk heel veel bij voorstellen. Je wil dat je kind terecht komt bij een warm en vriendelijk iemand en als je mag kiezen is de keuze evident. Maar toch, islam ?
Ben je dan niet bang dat die lerares Anna gaat willen bekeren ? , vroeg ik.
“Nee, daar hebben we het over gehad en ik vertrouw ze wel. Er was trouwens even sprake dat er een andere islamlerares zou komen en dan ging het niet door. Die lerares stond er helemaal voor open. Anna zegt nu bij typische moslimteksten vooraf “de moslims zeggen”, ‘de moslims bidden”… Dus niet wij of zo.
toch katholiek
Trouwens, Anna noemt zichzelf katholiek.
Ik vond het wat veel om te vatten. Hoezo katholiek ? Weet ze eigenlijk wat dat is, katholiek ?
“Daar zorgt mij moeder voor. Die komt iedere week en Anna krijgt dan een soort catechese van oma. Leert ze over Jezus. En je kent mijn moeder.”
Ik kon het mij zo voorstellen. Anna en haar katholieke oma die vroeger ook lerares was. Het moeten bijzondere momenten zijn.
Multi-cultureel
In de klas van Anna zitten kinderen van allerlei origine. Als ze islam volgt zit ze dus bij moslimkinderen die meteen een leeftijdsgenoot tussen hen hebben die duidelijk niet-moslim is. Ik kan mij voorstellen dat dat een verrijking is. Net zoals ik mij kan voorstellen dat het voor Anna zeker later een enorme verrijking is om zo de islam te leren kennen.
Verwarrend ?
Ik vroeg me nog even af of het niet heel erg verwarrend is voor Anna maar ik besloot heel snel dat het dat niet is. Anna groeit op in een klas waar verschil de norm is. Is het toeval of niet (en ik denk het niet), Anna groeit op in een familie die wortels en vertakkingen heeft in verschillende Europse landen. Het multi-culturele zit al sowieso in haar genen. Ze groeit op bij ouders die kritisch zijn en geen gesprek uit de weg gaan. Dit zit helemaal goed.
