koppig
De kleine kinderen volledig ontgroeid, weet ik niet meer wanneer de fase van ‘koppigheid’ plaats heeft. Het sowieso ‘nee’ zeggen. Het ‘dwarsliggen’. Voor kinderen betekent het de ontwikkeling van het eigen ik en de eigen wil. Het is een noodzakelijke, doch voor ouders niet altijd leuke ontwikkelingsfase. Voor ouders is het ook een uitdaging : weerstaan aan de drang van toch maar ja te zeggen om van het ‘koppige gezaag’ af te zijn. Superbelangrijk is deze fase, want jonge kinderen zijn een en al ‘lerend’ : als ze merken dat ze hun slag thuis halen met gewoon koppig of nukkig te zijn – ik wil niet ! – tja, dan zit je nog een tijdje langer in die fase !
Koppige volwassenen
Anders is het wanneer volwassenen koppig zijn en blijven. Nukkig. Er is een beslissing gevallen en ze zijn het er niet mee eens. Je zou denken dat volwassenen per definitie de koppigheidsfase voorbij zijn en dus ofwel rationeel onderhandelen en hun bezwaren uiten ofwel er zich gewoonweg bij neerleggen mits er toch niets aan te doen is. Of ze zijn op hun tenen getrapt. Ik heb er het raden naar wat het in hemelsnaam zou kunnen gebeurd zijn. Bij iedere vraag ‘gaat het goed met je ?’, ‘is er iets ?’ blijf ik het nukkig en koppig gezicht krijgen. Beeld dus en weinig klank.
Pure koppigheid dus.
Wat verwacht zo’n volwassen man, vrouw dan ? Dat vraag ik mij af. Medelijden (waarmee ?). Begrip ? (er is toch gevraagd of er iets is ?). Of is het gewoon een zaak van regressie ?
Volwassenen en koppigheid.
Het is zo onnozel. Want hoe koppiger de ander is, hoe minder zin ik nog heb om moeite te doen. Of is dat ook een vorm van koppigheid ?
Soms moet je een koppig kind ook gewoon negeren,
misschien moet je dat ook maar doen:-)
Ik ben dikwijls koppig en ik zou het liefste hebben dat dat gewoon aanvaard wordt zonder meer. Gewoon negeren is een goeie oplossing denk ik. Na een tijdje geef je het dan toch op. Of ben je gewoon weer rustig vanbinnen. Het is heel moeilijk uit de koppigheid te geraken als iemand dan nog extra olie op het vuur gaat gooien. Dan kan je helemaal niks anders meer doen. Behalve razend worden en dat is al helemaal geen oplossing dus wordt het weer koppen.
Bang voor verandering. Verlies van controle. En welke man durft nu toegeven dat hij bang is of fout is. Neen alles moet blijven zoals het is. Ook al zou anders beter zijn. Diep van binnen beseffen ze het wel maar toegeven betekent gezichtsverlies.