Kwetsbaar, mag het nog ?
Kwetsbaar is taboe
Soms lees ik iets waarvan ik denk. Wauw ! Of er worden dingen met elkaar verbonden en valt mijn frank. Of is het euro ?
Bovenstaand citaat laat me al de hele dag niet los. Het komt uit een nummer van De Standaard Weekblad dat gebouwd is rond Dirk De Wachter.
Ik kan het citaat en Dirk De Wachter wel volgen. Een off-day of iets niet kunnen, falen in iets… het wordt nog moeilijk aanvaard in een wereld waarin je alles moet kunnen en de ‘sky the limit’ is. De Wachter zegt “We voelen ons beschaamd om onze kwetsbaarheid, en zo wordt die kwetsbaarheid een ziekte”. Dat had evengoed een citaat kunnen zijn dat ik hier even in de kijker zette.
Alles moet een oplossing krijgen
Wanneer ik – ook beroepsmatig – rond me heen kijk, dat moet er voor alles een oplossing zijn. Ik pleit evengoed schuldig, als iets niet gaat ‘naar de norm’ (hetzij zelf opgelegd, hetzij maatschappelijk of wat dan ook) dan ga ik al snel zoeken ‘wat er aan aan te doen’. Dat is enerzijds logisch. Hadden mensen nooit problemen opgelost of gestreefd naar een betere versie (van zichzelf, van hun leven, van hun producten), dan was de evolutie anders uitgedraaid. Maar toch ..
Het is zoals het is
Maar soms denk ik. Tja, dan is het maar zo. Zoals ik naar de regen kijk en er niets kan aan doen en zelfs dààr moeite heb om het te aanvaarden. Mijn lichaam, mijn geest wil niet altijd mee. Mijn lichaam en geest zijn kwetsbaar en niet onoverwinnelijk. Daar ben ik behoorlijk opstandig om. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik het aanvaardde, maar dat is niet zo.
Anderzijds besef ik ook : als ze er nu een naam aan geven (diagnose), ben ik dan iets verder ? Moet ik het dan niet evengoed aanvaarden ?
Is het oké als ik kwetsbaar ben en dus niet onverwoestbaar en bij tijden gewoonweg over mijn eigen gedachten/voeten val ?
