Week in beelden – snapshot diary – week 47
Alles komt goed
Deze week was superbelangrijk voor mij, dat je de week na je operatie nog niet geheel ‘optimaal’ bent, dat is te begrijpen. Er moet van alles helen en genezen. Behalve de operatie moest ook de shockwave verder haar werd doen. Naar verluidt werkt dat allemaal behoorlijk lang door. De laatste dagen ziekteverlof onderwierp ik mij aan een kleine test. Op het werk haal ik zo’n 10 000 stappen per dag en daar zitten behoorlijk veel trappen bij.
De eerste test was dan ook een wandeling van enkele kilometers : biljartvlak, steunzolen aan, de vervelende steunkousen aan en yes, I did it !
De tweede test was er eentje uit ongeduld. Zou het mij lukken om te lopen ? Alle dokters (ik verzamel ze tegenwoordig, net als de wachtzaalkiekjes) hadden me gezegd dat ik iets mocht ‘uitproberen’, ‘niet te zwaar’ welliswaar. Dus 2 km, zou dat te ver zijn ? En niet meer gelopen sedert half augustus, (één keer gezondigd in oktober), zou ik dat fysiek nog aankunnen ?
en ja, hoor ook hier : yes I did it.
Maar bovenal : het lichaam protesteerde naderhand niet. Ik hou hout vast. Ik ben best bang om weer te hervallen, om té hard van stapel te lopen, en ik weet ondertussen dat je emoties zoveel adrenaline kunnen vrijmaken dat je de pijn niet voelt. Dus, duim allemaal met me mee dat dit echt de goede richting blijft uitgaan. Ik hou nu eenmaal van lopen en veel bewegen.
Langdurig ziek : veel aan gedacht (maar ik ben het gelukkig niet)
Bij het maken van mijn snapshot diary viel het mij op dat – wanneer je in ziekteverlof bent – er weinig te beleven valt. Dat is logisch natuurlijk. Mijn actieradius was enorm beperkt, straks rijd ik eindelijk weer met de auto en zal ik eindelijk weer eens wat mensen zien. Op mijn vrije dag zal ik weer die dingen kunnen doen die ik wil, zonder beperkingen.
Ik heb veel nagedacht over mensen langdurig ziek zijn. De pijn viel bij mij heel echt mee en wat de operatie betreft waren alle artsen zeer positief : ik zou daar niet veel last van hebben. Hielspoor en hielpeesonsteking : zeer vervelend voor wie graag loopt en je kan er heel lang mee sukkelen (hout vasthouden !), maar dat valt allemaal in het niets tegenover mensen die moeten vechten tegen kanker, of die langzaam wegglijden in Alzheimer, zonder veel perpectief.
Er vallen hier facturen binnen die niet minnetjes zijn maar geen probleem zijn en in tijd zeer beperkt, maar ik stel mij toch vragen over hoe mensen die langdurig ziek zijn (en dus leven van een vervangingsinkomen) en er alleen voor staan, dure medicatie moeten nemen, dat doen.
Mijn sociale leven beperkte zich tot mijn echtgenoot en schoonfamilie en verder was het telefoon en internet.
Echt veel viel er dus niet te beleven de voorbije week. Tijdschriftjes lezen (zalig, dat uitlenen bij onze bib !), cupcakes bakken (ik ben er niet goed in), rondlopen met compressiekousen al ware ik een oma, de eerste keer buiten lopen en de wandeling hier in de buurt.
En ja, hé, weeral Playmobil ! Het is een guilty pleasure, ze moesten die dingen maar ook niet zo schoon maken.
Back on track
Hoe dan ook, week 48 wordt deze van ‘back on track’ : terug naar het werk bij de collega’s en de grote en kleine zorgen daar, leven op opgelegd ritme en tussendoor nog hier en daar controlebezoeken.
Tenslotte ook wel dankbaar. Parijs, de aanslagen, ziekte, …. het is allemaal snel gebeurd.
Ik wens jullie een schitterende nieuwe week toe !
Geen reactieknop te zien ? Zie eens onder de titel.
