Ik durfde niet te zeggen dat ik leraar was
Leerlingen zouden mij een strever noemen
Onlangs schreef ik mij in voor een cursus. Ik leer graag bij. Meer nog, ik studeer zelfs graag. laat maar komen die kennis ! Laat die hersenen maar eens op volle toeren draaien ! Ik vrees dat ik het type student ben dat vooraan in de klas wil zetten. Wil ik trouwens echt als het kan. Zo zie je maar wat 6 jaar internaat bij nonnen doet.
Goed, het klaslokaal was al goed gevuld en meteen merkte ik dat er geen bankje meer vrij was. Enkel een paar stoelen. Ik zocht naar de cursus (wellicht overijverig, ik weet het) en kreeg te horen dat die er niet was. Kleine paniek al. Maar goed, ik drukte op de knop ‘open de hersenen’ en keek vol spanning naar de slides … die niet kwamen.
En dan ben je ook nog leraar
Vier mensen uit de groep stelden zich voor als leraar, waarbij eentje al onmiddellijk zei ‘en ja ik heb veel vakantie’. Ik hield het netjes bij mijn naam en woonplaats en maakte een kleine uitweiding naar mijn mogelijks West-Vlaams accent. Kwestie van er toch nog een persoonlijke noot aan toe te voegen. Dat ik leraar ben laat ik al lang achterwege. Meestal komt er altijd een vervolg bij de anderen. Welk vak ik geef (dan zet ik de deur pas helemààl open) en wat in het onderwijs goed of slecht loopt en in vele gevallen inderdaad een verwijzing naar de vakantiedagen. Ik ben er dus zo één. Soms gebeurt het ook dat ik – als het ‘uitkomt’ – steunbetuigingen krijg. “Knap van je dat je nog (!) in het onderwijs staat, ik zou het niet kunnen, met dat jong volk”. En natuurlijk is dat geweldig goed bedoeld, maar het duidt op hetzelfde probleem. Voelen mensen ook de neiging om te zeggen ‘knap dat je je iedere dag over die facturen buigt en de boekhouding doet’.
Mocht er nog twijfel zijn
Op mijn blog heb ik er nooit een geheim van gemaakt. Ik geef les in een middelbare school. (En nu komt hier geen enkele verantwoording of whatsoever achter !) Voilà, moest je het nog niet weten.
