leven als god in Frankrijk

Deze foto is van vorig jaar. Het is een foto van ons zwembad. Zo’n blauw rond zwembad dat in ontzettend veel tuinen staat tegenwoordig. Ik heb altijd zo’n zwembad gewild. Natuurlijk nog liever een groter, en een écht, maar goed, de centjes zijn niet oneindig. Het zwembad is er eigenlijk al lang. Ons Lien deed haar eerste communie en kreeg het (ik deed een extra woordje) van de familie ‘het zwembad’. Het werd één keer gezet en daarna niet meer. Tot vorig jaar. 4 jaar later al ! Welgeteld 1 uur heb je nodig om zo’n zwembad te zetten. Zonder water uiteraard, maar daar heb je geen werk aan. Wat ooit voor de kinderen bedoeld was is minstens zo belangrijk geworden voor mij. Zo hebben we van die drijvende zeteltjes op het water. En is er een echtgenootje die dan een koel drankje brengt.
Als God in Frankrijk denk ik dan. Waarom zou ik op vakantie moeten gaan (wat ik trouwens toch nog altijd oe) als ik hier zo’n grote tuin heb met fruitbomen en grassen, met massa’s rode bessen en frambozen zomaar voor de pluk en een heerlijk rustig huis ?

De werd afgedrukt en werd de voorzijde van mijn werkagenda, als verwijzing naar de zalige tijd van weken vakantie in eigen huis. Met zon. Met zwembad. Met de liefste.

Ik zag bij Abelli dat je tegenwoordig zelfs een soort foto-agenda’s kan maken. Misschien moet ik dat maar doen. Een fotowerkagenda. Om mij er aan te herinneren dat er naast het werk nog iets is.
Of om mijn collega’s jaloers te maken. Of mijn baas, want die ziet mijn agenda na. Formaliteit denk ik, want er staat gewoon een stempelje met ‘gezien, directie’.
Ik denk niet dat hij veel gezien heeft van wat er in stond. Maar ons zwembad heeft hij zeker gezien !