Dinsdagwijsheid : haal je hoofd uit de toekomst en leef nu

Ik leef niet in het nu

Ik pleit schuldig wat bovenstaand citaat betreft. Ik sta op en denk onmiddellijk aan wat ik nog moet doen. Daarbij negeer ik inderdaad al bij het ‘krieken van de dag’ enkele best mooie momenten. Zoals het feit dat ik wakker mag worden naast de man die ik liefheb. De zalige warmte en geborgenheid van het bed (als je even niet op de toekomst denkt hoef je ook niet aan het vooruitzicht te denken dat je het moet verlaten !), het feit dat ik leef, het luisteren naar vogels (vooral in het weekend), het ontwaken van de straat.
Nee, ik denk aan wat ik vandaag ‘moet’ doen. Moeten dus. Ook al niet zo bijster happy, want de dag wordt dan wel onmiddellijk een opgave en spijtig genoeg voel ik het soms ook echt wel zo aan als ik nog voor ik het bed uitstap de mentale to-do  lijst zie.

Gejaagd en alles behalve mindfull

Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik besef dat ik best wel veel ‘altijd een stuk verder’ zit met mijn gedachten. Omdat de toekomst veel groter is dat het heden ontgaat mij een gevoel van gejaagdheid niet. Ik ‘moet’ nog ‘zoveel’ en dat denk ik natuurlijk ‘nu’. De toekomstige ‘moetens’ belasten mijn ‘nu’ en ook besef ik dat ik niet alles onmiddellijk kan doen, ze blijven toch zeuren in mijn achterhoofd. ‘Je moet straks nog dit, deze week moet je nog dat … ‘. Leuk  is iets anders !

De uitzonderingen : lezen en sporten

Het overkomt mij niet veel dat ik samenval met het moment. Het lukt mij veelal bij het lezen van een boek. Niet de eerste bladzijden, want dan heb ik soms nog concentratiemoeilijkheden en denk ik tussen de eerste bladzijden door ook aan wat nog moet. Maar eenmaal ik ‘in the flow’ ben dan word ik één met het boek. En dat is zalig. Idem (maar spijtig genoeg lang niet altijd) bij het sporten. Of dat nu lopen, fietsen, zwemmen of wandelen is. Soms ‘rammel’ ik de kilometers gewoon af als een ‘job’, een taak die afgevinkt moet worden. Het zal je niet verwonderen dat daar niet veel aan is.

De grote uitzondering

Algemeen kan ik stellen dat ik zelden met mijn hoofd in het nu leef, en al zeker geen uren aan een stuk. Er is gelukkig één uitzondering. Wanneer we op vakantie zijn, het liefst in de natuur. Dan lijk ik helemaal tot mezelf te komen en wel in het nu. Ik heb een lief dat de rust zelve is (en waar ik stikjaloers om ben) en aangezien we niet op onze eigen plek zijn, is er geen geschreeuw van klussen die gedaan ‘moeten’ worden, rinkelt de telefoon niet en is er geen werk dat bedelt om gedaan te worden. Het valt mij zelfs op dat ik geen angst meer heb om te logeren op WIFI-loze plekken. Ik zie wel de voordelen hiervan.

Het temmen van de monkeymind

Medidatie, zeggen ‘de boekskes’, of mindfullnesstrainingen om te leven in het nu. Ik heb verschillende pogingen gedaan en heb er zelfs met deskundigen lange gesprekken over gehad tot één van hen me vertelde dat het geen zin heeft om tegen je temperament te werken. Ik denk dat dat wijs is. Toch wil ik met deze prille lente weer opnieuw oefenen in het kijken en voelen van het nu. Het genieten van wat nu is. Ik kan de tijd niet forceren en het is allemaal ook helemaal niet erg, integendeel, de dingen die mijn leven passeren, de taken die ik moet doen.
Ik kan er maar beter van genieten, het tenvolle in mij opnemen en dat innerlijk aapje in mijn hersenen een aai over zijn bol geven. Misschien blijft hij dan even zitten en kijkt hij rustig met me mee.

Ben ik de enige die zoveel last heeft van altijd in de toekomst te leven ? (Ik snap best dat er ook voordelen aan zijn !).  Iemand tips over hoe je meer kan ‘oefenen’ om in het nu te zijn ? Ik hoor het graag.