Snapshot diary week #23/2018 het leven staat nog altijd ‘on hold’

Buiten eten als het kan - met prachtig zicht op het Schulensmeer! Centraal: de wachtzaal oncologie Gasthuisberg. Laatste puntenlijsten en aandachtige leerlingen. Het leven nu en dan on hold.

Het eind van het schooljaar is in zicht

Ik zal hout vasthouden, maar mijn leerlingen lijken nog niet veel last te hebben van het ‘eind van het jaar virus’. Andere jaren en klassen wel. De zesdes halen nog het één en ander uit de kast, soms grappig, soms er echt over vanuit een mentaliteit ‘ze kunnen ons toch niets doen’. Vandalisme. Ik vraag mij af of ze enig idee hebben wat dat doet met een school. De zinloze vernieling. Het grote egoïsme dat daarachter zit: wij weg, dus nu mag het kapot. Een kleine groep leerlingen, dat wel. Maar het effect is er niet minder om. Dat wij aangeslagen zijn. Ja. En dat diezelfde leerlingen op onze hulp rekenen (’s avonds, in het weekend) voor hun galadiner en allerhande recepties nav hun afzwaaien. Het liet bij menig leraar een bittere smaak na. Zijn wij te braaf geworden ?

Mijn leven staat op pauze

Iedere keer zeg ik tegen mezelf: ik moet mijn best doen om mijn leven terug te vinden. Ik moet stoppen met dat leven ‘on hold’ te zetten. Het lief geneest langzaamaan van de zware operatie. De kermismolen van de vele specialisten en ziekenhuizen blijft draaien, vult de agenda. Altijd met hoop. Maar dat het erger worden zal, dat is lastig. Heel lastig. Alsof er een kortsluiting door mijn hersenen is gegaan en alles voorlopig plat ligt.

Hoe moet ik verder ?

Ik weet (nog ?) niet goed hoe ik dat leven terug oppakken moet. Ik durf hem nog niet goed alleen te laten, al verzekert hij mij dat hij heus wel alleen kan blijven (ik ga tenslotte ook werken). Maar bij iedere stap buitenshuis voel ik mij schuldig. Wat voor vrouw ben ik als ik ga fietsen voor het plezier, terwijl hij genoodzaakt thuis moet blijven ? Wat voor vreugde kan ik vinden in wandelen als ik wéét wat hij doormaakt ?

Het herinnert mij heel pijnlijk aan het overlijden van mijn eerste man. Zomer. Vrienden hadden mij uitgenodigd. Ze hadden een buitenzwembad en op een bepaald moment stoeiden en speelden we met plastic gadgets. Het water zwiepte op, er werden ballen gegooid, het was dolle pret.

Plots realiseerde ik het mij. Dat ik plezier maakte. Dat ik het vergeten was.
Ik voelde me zo rot nadien, zo ontrouw.

Ik weet dat dit verkeerd is. Dat ik het lief niet help met het bannen van elk plezier. Dat hij niets anders wil dat ik gelukkig ben. “Dan ben je sterk voor mij, besef je dat wel ?” Als ik jou gelukkig zie, dan is het voor mij ook makkelijker”. 

Er is nog een lange weg te gaan. Voor ons beiden.
Dat ik nog van alles leren moet.

Het is de opdracht voor volgende week. Het leven terug opnemen. Het leven dat wij hebben en waar zoveel mooie dingen zijn. Duim gerust mee !