Het lief en ik, we bakken er niets van

Het lief en ik hebben kiezen beiden snel  voor eenvoud en duurzaamheid. Het is een keuze die we de voorbije maanden sterk hebben moeten verdedigen. We zijn er niet altijd in geslaagd. Ik ben onder de indruk van de zogenaamde ‘normen’ die er blijkbaar heersen over hoe je huis en tuin er moeten uitzien. Dat was/is best confronterend.

Straks durven we het huis niet meer uit

Het begon met de dakgoot. Die lekte niet, maar de bekisting zat was los. Dus – het verhaal is bekend – vroegen we een aannemer om het te herstellen. De aannemer – voor wie alle sympathie – vond dat onze voordeur er maar pover uit zag. Wij hadden al jaren niet naar de voordeur gekeken. Er mankeerde niets aan. Althans niet volgens ons. Maar nu de aannemer het zei begonnen we toch te twijfelen. Allez dan maar. Doe die voordeur ook.
De rest van het verhaal is gekend : onze hele benedenverdieping werd onder handen genomen. Niet dat we dat van plan waren. Maar volgens de aannemer ‘hoogst noodzakelijk’. 

Bivakzone

Het lief en ik hadden het wel gehad nu. Weken leven in een bivakzone waarbij kamperen op een camping – wat we ook deden – regelrechte luxe was. De vaklieden vertrokken. Lieten hopen stof en vuil na. Lieten een centrale verwarming na die plots niet meer werkte. Internet lag compleet plat. Geen warme douches meer. Nieuwe vaklui kwamen. De loodgieter, maar dat lukte ook niet. We gingen dus maar douchen op een ander. Zelfs de luxe van een douche op de camping was er niet meer bij.  Ik had het koud in huis. Niet heel erg koud, maar niet aangenaam om rustig achter je bureau te zitten. Hoe waren we hier terecht gekomen ?

Dakloos

Ik mocht me dan symbolisch al een beetje dakloos voelen, écht dakloos werd ik deze ochtend. Tenminste letterlijk. 12 jaar geleden is ons huis helemaal gestript tot een skelet. Nieuwe vloeren, nieuwe verwarming, nieuwe buitenmuren, nieuwe binnenmuren, nieuwe elektriciteit, enfin, alles dus. Ook een nieuw dak. Met alles erop en er aan. Alleen op de keuken (aanbouw) was het dak niet vernieuwd. Je kan het nauwelijks zien, maar ‘de aannemer’ zag het wel.  Nieuw dak dus. Episode zoveel.

Dat wij er niets van bakken

Zo lijkt het wel. Het kan natuurlijk een snode aannemer zijn die wil verkopen, maar toch. De werken zijn gerechtvaardigd. Het is geen bijzondere luxe. Maar in onze ogen is het wel luxe. Ons huis is in goede staat. Wij kiezen voor kwaliteit, duurzaamheid en eenvoud. Ik merk dat dat laatste moeilijk te verkopen is, dat wij daar moeilijk worden in begrepen. Natuurlijk zijn er vele mogelijkheden, snufjes en allerlei trends, maar dat hoeft voor ons niet. Wij hoeven geen duur behangpapier. Schilderwerken zijn voor ons oké. Niet dat wij de schoonheid van behangpapier niet inzien, maar het hoéft voor ons gewoonweg niet.

Als je het geld hebt dan doe je dat toch ?

Tja. Die hebben we ook gehoord. Meestal niet zo vlakaf maar wel tussen de lijnen. Of omgekeerd, als we aarzelend waren tegenover alle voorstellen lazen we ‘ligt het financieel moeilijk ?’. Dat is bij mij nooit de eerste vraag. Ik vroeg mij af of ik dat wel wilde. Of het mij wel zoveel waard was. Ik vrees dat er mensen zijn die menen dat wij behoorlijk gierig zijn.

Meubels als breekpunt

Als we dan toch bezig waren, dan zouden er ook nieuwe meubels komen op de benedenverdieping. Het lief kwam met deze gedachte. Ik zag al onmiddellijk op tegen het shoppen, het kiezen, het uitpakken. Om het huis een beetje leefbaar te maken zette ik de ‘oude’ meubels voorlopig terug. We hadden toch nog geen tijd om op zoek te gaan naar nieuwe meubels.

Zo zag/ziet het er dus uit. Het is een volledig salon, er is ook nog een twee-zit en twee ‘single seats’. Ik dacht waar we deze meubels naartoe zouden brengen. Naar de kringloopwinkel dus. Waar we ze ook hadden gehaald. Ik zag ze en dacht: waarom zouden we nieuwe meubels kopen ? Ik vind het best oké zo.

Met enige aarzeling sprak ik het lief aan. “Wil je echt nieuwe zetels ?”. 
“Nee,” zei hij, “maar ik dacht dat jij dat misschien wilde.”

Er ging toch wel een zucht van opluchting door mij heen. We waren dan toch niet helemaal opgezogen door plaatjes die niet bij ons passen.