liefde

Er zijn veel cliché’s over liefde. Dat liefde een werkwoord is. Dat liefde tijd vraagt. Er zijn er die zeggen dat dat nonsens is, dat liefde er is of niet. Dat het moment dat je aan liefde moet werken, het geen liefde meer is.
Ik ben het daar niet mee eens. Of het zou zijn dat het begrip werken anders ingevuld wordt.
Zo zie ik hoe de tijd door onze handen glijdt. We werken beiden voltijds en hard. We kijken niet op een uur en willen ons inzetten voor ons werk. Dat kost tijd, aandacht en energie. We hebben onze hobbies : sport, lezen, reizen, … kost tijd, aandacht. Er zijn kinderen. Die hebben zorg nodig. Die willen eten, die hebben hulp nodig, het huishouden is groter. We hebben een huis. Dat moet schoongemaakt worden. Vier mensen die er in leven. Kost weeral allemaal tijd, aandacht en energie. Tenslotte moet ieder mens nog eens ‘op z’n effen komen’, op een plaats waar het stil is en waar je even alleen kan zijn. Ik kan mij voorstellen dat dit voor velen een ongekende luxe is.

Bij bovenstaande opsomming – die zeker niet in volgorde van belang is – ontbreekt er nog minstens ééntje : de relatie tussen de partners. Want ik mag dan wel aan mijn man zeggen dat hij eens moet zien wat hij gewassen en gestreken wil hebben, ik regel met hem dan wel wie wat doet, met al dat ‘geregel’ heb ik hem als mens nog niet ontmoet.

Daarom proberen we nu en dan stil te staan. Tijd te maken voor ons twee. Hoe ouder we worden hoe minder tijd er lijkt te zijn én hoe belangrijker het lijkt dat we die tijd echt vrijmaken. Het ideaal zou zijn dat er iedere dag zo’n moment zou zijn, maar dat komt er niet van. Het is veelal gewoon te druk en veel staat onder tijdsdruk, zelfs het eten, want tijdens dat eten wordt er ook weer van alles geregeld en eten met 4 is iets anders dan eten met 2.

Ouder zijn lijkt mij soms een managementsjob : zorgen dat alles er is, dat iedereen content is en dat ‘de boel loopt’, brandjes blussen als er iets misloopt, aan time-mamagement doen. Maar goed, de momenten voor ons twee dus.

Sedert een paar maand proberen we ieder weekend iets te gaan drinken. Dat gebeurt in onze eigen straat, op 5 huisnummers van ons vandaan. Mijn ouders zouden me wellicht voor gek verklaard hebben, koffie drinken op 200 meter van je huis terwijl je thuis de beste koffie kan zetten met nog betere koekjes !
Maar eenmaal in deze tearoom heb ik het liefje voor mij alleen, begint geen van ons twee aan de vaat of beslist om maar eens snel de strijk te plooien.

Ook deze vakantie zat overvol taken die gedaan moesten worden. Enerzijds omdat ik teveel taken had opgenomen (en daar moet ik eens goed over nadenken !), anderzijds omdat de huishoudelijke taken soms opschuiven tot er vakantie is, waardoor vakantie weer werken betekent, al is het ander werk.

Willen we teveel ? vraag ik me soms af.

Deze vakantie zijn we op ‘citytrip’ geweest. Drie dagen Antwerpen. Dat is niet eens ver van huis. Maar het leek echt een huwelijksreis. Tijd voor ons twee, alleen maar denken aan ‘wanneer gaan we iets eten’ en ‘welke koffie neem jij ?‘. We hebben veel gewandeld, veel boekenwinkels (passie !) bezocht en soms als pubers gegiecheld. We vonden het heerlijk om onze benen onder tafel te schuiven van ontbijt tot avondmaal. We hebben ‘vette friet’ gegeten als verboden luxe en liepen ’s avonds laat door de straten van de stad.

Nu zijn we terug en zijn we meteen beginnen werken. Administratie bijwerken – eind van de maand – post beantwoorden, alles klaarmaken voor de nieuwe werkweek.
Maar we zijn toch een beetje anders door onze Antwerpse uitstap. Er is een beetje meer licht in onze ogen, er zijn meer vlinders in onze buik.