1000 vragen #18 Hoe voelt liefdesverdriet voor jou
Liefdesverdriet was een zaak van alle dagen
Ik beken meteen : het is gigantisch lang geleden dat ik liefdesverdriet had. Als het toesloeg ging ik er echter helemaal voor. Geen liefdesverdriet erger dan het liefdesverdriet van een 12-jarige. Tenminste, zo leek het toen. Ik kweelde mee met Nazareth tot mijn ingewanden er zowat uitlagen : Love Hurts. Tot tranens toe, hele kussenslopen nat.
Ik kan mij niet eens meer herinneren om welke jongens het ging. Zo erg moet dat liefdesverdriet zijn geweest.
Veel vrienden weinig liefjes
Ik overleefde de puperteit en de heftige emoties. Het hoofd werd zwaarder dan het hart. Geen idee of dat per definitie een goede evolutie is. Er waren nog liefjes en er was nog liefdesverdriet, maar de kussenslopen bleven droog. Misschien keerde het gewoon meer naar binnen. Er werd niet meer gekweeld. Er was wel stil verdriet. Er kwam nieuwe liefde.
Rouw als een gebroken hart
Het is nu alweer héél lang geleden dat ik liefdesverdriet had. Dat zit wel snor, dat lief en ik. Maar er is wel liefdesverdriet geweest. Het allergrootste toen ik afscheid moést nemen. Willen of niet. Toen er na 11 maand huwelijk een eind kwam aan een pasbegonnen verhaal omdat de dood er zich ging mee moeien. Mensen zullen zeggen : dat is rouw, dat is geen liefdesverdriet. Maar wat is rouw anders dan een gebroken hart ?
Gemis
Het ‘klassieke’ liefdesverdriet is mij gelukkig al jaren bespaard. Liefdesverdriet is altijd hevig. Het lief en ik zijn ondertussen alweer jaren en jaren getrouwd, maar nooit vergeet ik de kwetsbaarheid van het leven en dus ook het (mogelijk) liefdesverdriet. Nooit vergeet ik dat de liefde die er nu is niet vanzelfsprekend is, dat dit een kwestie is van alle dagen dankbaar zijn en alle dagen genieten van wat is. Wéten dat het zo gedaan kan zijn. Een ongeval, een ziekte. Maar ook weten dat je er zorg moet voor dragen. Voor je het weet zit je zo verstrikt in je eigen drukte dat je de andere stuk voor stuk vergeet.
Innerlijke gemismeter
Gelukkig heb ik een soort innerlijke ‘gemismeter’. Ik mis mijn liefste nogal snel. Het is geweldig dat we beiden ook ons eigen leven hebben. Onze eigen avonturen en passies. Dat we een eigen vriendenkring hebben en dat we het beiden absoluut niet nodig vinden om alles samen te doen. Maar nu en dan voel ik weer het gemis. Dan trekken we samen weg. Een dagje, of een week. Of we gaan lang wandelen. Lang lekker eten. Gewoon om samen te zijn. Om te genieten. Zodat het gemis nooit te groot wordt. Zodat het nooit écht liefdesverdriet wordt.
[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Hoe voelt liefdesverdriet voor jou ? [/perfectpullquote]
