loslaten is de beste remedie tegen stress

Controlefreak in overdrive

Bij het begin van het nieuwe werkjaar groeit bij mij altijd de stress. Wat zal het dit jaar worden ? Hoe zal het verlopen ? Wat komt er op mijn pad ?
Ik heb mezelf altijd als een gigantische stresskip gezien. Highly motivated of Vlaamser gezegd behoorlijk gedreven. Doel voor ogen en gaan met de banaan. Daar is natuurlijk niets mis mee. Net zoals er niets mis is met al die productiviteitststrategieën of en het strategisch plannen.

Alleen, het leven loopt zelden zoals gepland, ondanks al mijn (soms haperende) wilskracht en mijn goed onderbouwde plannen.  Ik kon en kan mij daar soms behoorlijk in ergeren. Zet je alle bouwstenen netjes op elkaar, is alles prima voorbereid, komt er een storm of een windhoos en je mag herbeginnen.  Vroeger dacht ik nog : maar dan reken je die eventualiteiten gewoon in  ?

Wat als

Dus werd ik ook een prima bedenker in allerlei wat-als strategieën. De Wat-Als-en bezorgden me al evenveel werk en stress als het plan en het uitvoeren van het plan zelf. Want een doel stellen en de weg daar naar toe is één ding, de mogelijke wat-alles zijn eindeloos. Veel, heel veel stress. Controlefreaks zijn heel goed in wat-als-en. Ik heb een vriendin die kampioen is in doemdenken en de meest vreselijke dingen kan bedenken waardoor het beste idee zelfs gaat wankelen. Soms ben ik zo overspoeld door allerlei onheil dat zou kunnen gebeuren dat ik ter plekke bevries, verlamd als ik ben bij de mogelijkheid dat ik zoveel onheil op mijn nek zou halen. Als ik dan even uit mijn verdoving ontwaak ben ik tien keer kleiner en besluit dan om het toch maar bij mijn comfortzone te houden.

Angst maakt de wereld kleiner

Als ik blijf redeneren dan word ik zelfs bang dat mijn bestaande wereld (comfortzone) wel eens bedreigd gaat worden. En in het beschermen van mijn comfortzone verklein ik mijn wereld. Er zou inderdaad van alles kunnen gebeuren en ik moet ‘de burcht’ van mijn wereld beschermen. Omwallen ! Vestigingen maken !

Kinderen krijgen = lessen in loslaten

Mijn eerste confrontatie met de niet-controlereerbare wereld waren de kinderen. Wij hebben hier 2 jong-volwassenen in huis en zien dag na dag hoe ze hun eigen leven leiden. Soms met onze volle goedkeuring, soms zien we met angstige ogen aan waar ze zich aan wagen en wat hun keuzes zijn. (Ook hier zou ik het liefst overal muurtjes zetten dat ze zich niet gaan bezeren en geen domme keuzes maken). Maar ze gaan hun eigen weg. Ze scheppen hun wereld en doen aan expansie : ervaringen opdoen allerlei om identiteit te vinden en hun eigen plek.
Ik zal vast niet de enige zijn die het daar soms gigantisch moeilijk mee heeft. Zien hoe ze – naar mijn mening – niet de meest optimale keuzes maken maar ze vrijheid geven om te leren en te groeien. Wie zegt trouwens dat mijn visie zoveel beter is ? Het blijft de visie van iemand die een generatie ouders is.
Loslaten, ho wat is dat moeilijk en uitdagend.

Loslaten op de werkvloer

Mijn tweede uitdaging is het werk. Zoals overal zijn hier afspraken en ‘veronderstellingen’, maar evenzeer houden mensen zich niet aan afspraken, worden prioriteiten verschoven, zijn er externe gebeurtenissen die soms de hele werkvloer op z’n kop zetten.
Het gebeurt dat ondanks inzet en planmatigheid dingen compleet de mist in gaan.
Als stresskip kon kan ik daar soms triestig om zijn.

Doel voor het nieuwe werkjaar

Daarom hoop ik dit nieuwe jaar de dingen wat meer los te laten. Het is natuurlijk een beetje contradictorisch : doel + loslaten. Want je wil iets (doel) en je wil hetzelfde loslaten. Ik weet nu al : bij tijden gaat het vierkant draaien. En wat ik ook doe, wat ons hele team ook doet, het zal zo zijn. Soms zullen er dingen gebeuren die zelfs de kampioen van de wat-als niet bedacht heeft. Sommige zaken zullen in mijn ogen onrechtvaardigzijn. Er zullen dagen zijn dat ik doodmoe thuiskom en mij afvraag wat de zin van dit alles is. Dagen ook waarin de zon schijnt en ik geniet.

Ik hoop dat ik het allemaal wat kan loslaten en het kan nemen zoals het is. Mij niet al te zeer zal ergeren, mij niet zal verliezen wat niet loopt zoals het in mijn (of onze) hoofden had moeten verlopen.

Ik hoop dat ik wat meer kan loslaten en wat minder doén. Er zullen hier blogjes blijven passeren over doelen die ik (mij) stel en ik ben geenszins van plan die op te geven. Ik ga enkel proberen wat milder te zijn (voor mezelf en anderen)  als het niet loopt zoals ik het voor ogen had. Maar ik blijf grote fan van het zich doelen stellen !