Zijn dat wel onze kinderen ? #boostyourpositivity

Grootste uitdaging : loslaten

Toen ik zelf puber was citeerde ik mijn ouders Kahil Gibran (in mijn tijd behoorlijk beroemd) : uw kinderen zijn uw kinderen niet. De boodschap was duidelijk : ze moesten me laten zijn wie ik was en wie ik wou worden. Ik vond eerlijk gezegd dat mijn ouders mij vooral ‘gerust’ moesten laten en gewoonweg vertrouwen in mij hebben. Gelukkig ben ik niet opgegroeid in de overbezorgde maatschappij van nu en zagen mijn ouders niet overal mogelijk gevaar en lieten ze me – meer dan soms goed was – ook volledig vrij, maar hé, hoe anders ben ik zelf geworden !

Nature, nurture en andere illusies

Mijn eerste illusie : onze kinderen als mix van nature en nurture.
Nature : hoe erg kan dat zijn met die genen ? Mmm, dat zit goed (geen kwaad woord over eigen genen !), en die nurture, dat hebben we toch helemaal zelf in de hand ?

Voed je kinderen consequent zus en zo op, hou vol en het resultaat laat zich voorspellen (dacht ik).  Nu, draaide dat toch wel even helemaal anders uit !

Helemaal anders

Die kinderen van ons, die zijn bij tijden compleet elkanders tegenbeeld. So far voor dezelfde genen en zelfde opvoeding. De zoon is rustig, planmatig, bedacht, doelgericht, attent, houdt alles netjes bij. De dochter is een spring-in-’t-veld, een flapuit, carpe diem !, supersociaal en beste-vriendin, vergeetachtig en is altijd wel iéts kwijt of iéts vergeten.
Maar hé, we doen ons best, met die opvoeding, waarbij vooral de gedachte leeft dat ‘woorden wekken maar daden trekken’.  Want imiteren en spiegelen doen ze sowieso, van jongsaf aan, zij het om uit te dagen, te toetsen of te behagen.

Loslaten : ook als ze gaan waar je ze niet wil

Dat loslaten en vertrouwen is echt wel het moeilijkste. Zeker als ik denk (en zeker niet altijd onterecht) dat ze zichzelf in nesten aan het werken zijn.
Ik zal daar maar concrete voorbeelden van geven

• Als ze zwijgend terug komen van een fuif en wij de jas vol sigarettenrook op de zetel vinden. (Natuurlijk rook ik niet, pa !)
• Examentijd en de indruk hebben YouTube de leerstof is (Ik mag mij toch ook ontspannen ?)
• Op bepaalde dagen allerlei SMS-jes heen en weer zien gaan en wéten dat er iets aan de hand is. (Nee, nee, ’t gaat over een toets van morgen)
• Dat ‘lief’ waar we niets mogen van weten omdat het geen lief is ( eu ?)
• Zakgeld zien opgaan in spullen waarvan je denkt : moet dat echt ? (Het is toch mijn geld ?)
• In tijden van Dutroux overal mannen zien bij je dochter en bang zijn (echt !) (Gij ziet overal gevaar !)
• Bij verliefdheden hopen en bidden dat die ander onze zoon/dochter geen pijn gaat doen.
• Ze superenthousiast weten over iets en in je maag bang zijn dat het helemaal fout gaat aflopen. (We zijn geen kinderen meer !)
• De vergroeiing met de smartphone (een fase die gelukkig voorbij is) (ja, in uw tijd was dat er nog niet)

Ik heb meermaals mijn hart vastgehouden. Toen de oudste op kot ging sliep ik dagenlang niet : ik zag hem in gedachten snikkend in zijn bed liggen. Helemaal fout bleek, hij had het er meer naar zijn zin dan ooit in het middelbaar. Bij de jongste denk ik : goed dat ze op kot is, was ze hier alle dagen, dan was ik geen minuut meer gerust (en controleerde ik ze ‘onopvallend’).

Vrijheid geven

Onze twee kotstudenten doen dat goed en ik heb na jaren geleerd om toch meer los te laten. Toen iemand mij onlangs vroeg hoe het met de dochter ging in Leuven (eerste jaar) hoorde ik me tot mijn eigen verbazing zeggen ‘Ze vindt haar weg wel’ . En ik dacht : misschien gaat ze dat met vallen en opstaan doen en gaat dat niet in één-twee-drie goed gaan, maar ze is best weerbaar.

Het gaat dus wat beter, dat loslaten. Wellicht zullen ze nog vallen. Maar ik ben er redelijk van overtuigd dat ze beiden de kracht hebben om altijd opnieuw op te staan. Met of zonder onze hulp.

Het is best een oude foto. Eenmaal in de puberteit wordt het echt niet gewaardeerd als je ouders nog foto's van je op het net zetten !