Lucia
Ik zal ze missen, Lucia. Oftwel Galathée de Pompignac. In het boek dat ze schrijft voor haar kind, vertelt ze over haar Grote Liefde, maar ook over de ontgoocheling en de dwingende realiteit. Liefde overwint niet alles. En in de liefde zijn veel illusies.
“Een boek maakt veel goed”, las ik onlangs. Terwijl het buiten guur weer is en ik nog enkel buitenkom om te lopen (die andere passie), was het heerlijk schuilen in het 18de eeuwse Italië en Amsterdam. Lucia’s leven wordt getekend wanneer ze als jong meisje de pokken krijgt. Gedaan schoonheid, gedaan de kans op een vol leven. Van haar ’tante’ leerde ze al dat het voor vrouwen enkel en alleen op schoonheid en reputatie aankomt, dat dit alles continu bevochten en bestreden wordt.
Lucia leert leven met haar ‘gebrek’. Het maakt haar tot een sterke vrouw die uiteindelijk wél bemind wordt.
In het boek staan prachtige dingen over de liefde en hoe mensen ermee omgaan. Zoals sommige mensen hun hele leven wachten op hun ene liefde en ondertussen blind zijn voor wat zich aandient onderweg. Hoe ze bemind willen worden en pas laat ontdekken dat het begint met beminnen.
“Een vrouwenboek”, zegt mijn echtgenootje als ik hem vertel over het boek. Ik lach. Is liefde en mijmeren over de liefde enkel voor vrouwen ?
Even later zegt hij evenwel : “laat het eens zien, dat boek ?”.
Wie weet leest hij het straks toch en kan hij evengoed genieten. Want liefde, dat kennen we.
A. Japin, Een schitterend gebrek, Arbeiderspers, 240 blz.
Dankje T., voor het mooie geschenk !
