Dinsdagwijsheid : oproep om lui te zijn
Durven mannen makkelijker lui te zijn ?
In deze rubriek zet ik citaten die mij geraakt hebben en waarover ik iets kwijt wil. Bij het artikel van Kristien Hemmerechts wist ik niet eens wat te kiezen. Misschien waren onderstaande citaten iets provocerender geweest ?
- Misschien moeten vrouwen ook eens proberen wat minder verantwoordelijk te zijn.
- Mannen laten zich het gedrag van anderen niet aan het hart komen. Moeten vrouwen ook eens proberen, het is best bevrijdend.
- Vrouwen hebben uitgesproken ideeën over hoe hun medemens zich dient te gedragen. Mannen houden zich daar nauwelijks mee bezig, ze merken het ook niet op, zijn verbaasd wanneer vrouwen hen erop attent maken.
Samengevat : je kan maar beter het hele artikel zelf lezen.
Zijn mannen slimmer ?
Dat vraag ik mij soms af. Ik heb het niet over intelligentie en ik weet ook wel dat ‘de man’ niet bestaat evenmin als ‘de vrouw’, maar toch denk ik soms : op sommige vlakken zijn mannen toch behoorlijk beter in het omgaan met stress en werk.
Zo had ik het een tijd geleden met een paar mannelijke collega’s over mail nummer zoveel van ‘de baas’ waarin zoiets stond als ‘we zouden graag hebben dat …. ‘ ; of ‘we vragen vriendenlijk dat ….’, of ‘het wordt gewaardeerd dat ….’. Mooie woorden van bovenaf die ik onmiddellijk lees als ‘Ik moet zus of zo’ ….’. Mijn mannelijke collega’s begrepen mijn stress niet. “Het is toch maar vragen ?”, zeiden ze, “dat betekent toch niet dat je het hoéft te doen ?”.
Dat gesprek is blijven nazinderen. Is dat echt maar een vraag ? Kan ik dat gewoon negeren ? Zonder ! Schuldgevoel ! ???? Echt ?
Zien andere dat dan niet als luiheid ? Nee ? Echt ? Nee ? (Nee dus !)
Zijn mannen vrijer ?
Soms denk ik van wel. Mijn echtgenoot zegt vanuit zijn hart ja of nee tegen een vraag. Voor hem is het duidelijk : of hij wil het doen (het is tenslotte maar een vraag) of hij wil het niet doen. Geen schuldgevoel, geen getob, geen ‘hoe gaat de andere daarop reageren ?’. Hij geeft zelfs geen redenen waarom hij ‘nee’ zegt.
Als ik al de moed heb om nee te zeggen dan sloof ik mij uit in verantwoording afleggen, alsof dat gevraagd wordt.
Zijn ja of nee zeggen heeft zelden iets te maken met wel of niet lui zijn, maar met prioriteiten en balans. Zou het al eens uit luiheid zijn dan zal hij de laatste zijn om zich daar schuldig over te voelen. De prioriteit was dan misschien wel ‘rustig aan’ of waken over overbelasting, al is het zoals Hemmerechts zegt. Het is niet dat hij daar allemaal zo diep over nadenkt.
Ik wil het goed doen (zegt het meisje in mij)
Komt het omdat ik 12 jaar lang onder het strenge oog van katholieke zusters leefde (waarvan de helft op internaat), komt het omdat ‘doe wat je gevraagd wordt (met glimlach)’ er in gedramd werd jaren lang ? Komt het simpelweg omdat ik, zoals het merendeel van de vrouwen van mijn leeftijd in een meisjesschool zat ? Komt het omdat men doorheen de geschiedenis de vrouw als ‘zwak’ zag en dat ze zich daarom duizendkeer meer moest bewijzen om recht te krijgen van bestaan ?’
Ik weet het niet.
Maar ik weet wel dit : in de toekomst (echt waar !) probeer ik Hemmerechts’ advies te volgen : een beetje meer lui zijn en me wat minder zorgen maken over wat anderen van me denken.
Benieuwd naar wat jullie denken. Maken we (vrouwen) ons teveel zorgen ? Voelen we ons teveel verantwoordelijk ? Beschuldigen we onszelf te makkelijk van lui te zijn ?
