Met alle goede wil van de wereld (over de zorg voor kinderen)

Bron

Ik zou het zo naar heel wat collega’s in het onderwijs willen sturen, onderstaand citaat van Ben Segers, u wel bekend uit ‘Wat als’ en ‘Safety First’, want ook in het onderwijslandschap zijn de visies op zorg zeer uiteenlopend. Ze gaan van ‘dat hij/zij zijn plan trekt‘ (wat ik gelukkig zelden hoor) tot ‘We nemen het probleem uit handen” (tot grote ergenis van ondergetekende).

Voorbeeld : leerlingen moeten een atlas bijhebben op hun examens. Als ze die vergeten dan kunnen ze, nadat diegene die wel z’n atlas meehad hem niet meer nodig heeft, hem lenen van die leerling. Tot hiertoe, redelijk, al zullen vele (onderwijs-)mensen zeggen “We moeten zorgen dat er hier op school ook atlassen zijn, zodat de leerlingen die het vergeten over een atlas beschikken”. 
Een leerling kan niet goed noteren. In de ‘we doen alles voor de leerling’ wordt dit : we zorgen dat hij kopies kan krijgen van ingevulde bladen van de leerkracht.
Dat die leerling dan, eens hij aan de hogeschool/universiteit begint, niet kan noteren, kan je hem niet kwalijk nemen.

U mag er over denken wat u wilt, maar ik kan zo raden wat Ben Segers er over denkt.

Ik was de jongste van vijf kinderen en ik ben heel lang de kleine gebleven. Iedereen deed alles voor mij. “Voorzichtig, Ben, ik doe dat wel”, die houding. En hup, mijn moeder stopte – met alle goede wil van de wereld – vijf potjes eten voor iedere dag in mijn reistas. Dat is heel gezellig en warm, maar wat ben je ermee in het woeste leven ? Alles werd me uit handen genomen en ik heb nooit geweten wat het was om verantwoordelijkheid te nemen. Ik heb het daar nog moeilijk mee. Ik heb een chronische onmacht om voor mezelf te zorgen. Voor mij is het belangrijk dat ik me daar bewust ben van geworden. Ik heb flink wat mindere periodes gekend in mijn leven. Ik ging van heel hoog naar heel diep. Ik wist niet waar het vandaan kwam, die intense tristesse. Als ik op zoek ging naar de oorsprong, dan kwam ik uit op het besef dat ik nooit heb moeten vechten voor mezelf. Dat is geen verwijt. Dat is een vaststelling”.

Knack Focus 17-23 december 2014

Ik zie het zoveel : ouders, leraren die alles uit handen nemen van hun kind/leerling, opdat het maar niet zou vallen, geen schrammetje zou oplopen, geen frustratie zou kennen. Met de beste bedoelingen, inderdaad. En ook wat de gevolgen zijn, zoals Ben Eggers het zo goed verwoordt. Die gevolgen zijn voor beide partijen erg, want ook de ouders/zorgverlener zit met de handen in het haar : heeft hij/zij zoveel gedààn, opgeofferd dikwijls met zo’n resultaat.  Beide partijen blijven dikwijls gedesillusioneerd achter. Het was tenslotte vol goede wil.