Week in beelden – snapshot diary – week 37

Wat is de zin van ons mijn leven ?

Deze week was zo hectisch dat ik op vrijdagavond regelrecht in een existentiële crisis zat.  Ik wist dat het een zware week zou worden en toen ik maandag op die werktrein stapte, wist ik dat het zo’n vaart zou gaan en dat er geen ontsnappen aan was. Ik wou dat ik kon zeggen ‘ik stond erbij en ik keek er naar’, maar nee, ik tolde rond mijn as en verloor bijna het evenwicht.

De wet van Murphy oftewel alle ellende op een hoopje

Maandag stond ik op met gruwelijke rugpijn. Gelukkig werk ik op maandagvoormiddag thuis en hoefde ik niet in sneltempo naar het werk. Van werken kwam niets in huis, ik kon amper een trap op en op een stoel zitten (laat staan voor een pc) lukte ook al niet. Dus richting dokter die met fronsende ogen keek hoe ik scheef stond en er van alles geblokkeerd was. “Geef hier die pillen”, wou ik zeggen, maar hield me in en hoorde weer allerlei zaken van ‘rustiger aan doen, tijd nemen voor ontspanning ? (Doe ik toch ?), etc.’. Ik voelde mebij het binnengaan een tachtigjarige en nu een achtjarige die bij de directeur onder z’n voeten krijgt. Het strafwerk bestond uit ontstekingsremmers, pijnstillers en een hoop kinébeurten. Daarmee zou ik het op het werk wel redden dacht ik, en dat lukte ook, zij het dat ik zo suf was bij tijden dat ik begon te twijfelen of mijn hersenen nog werkten. Avondles geschrapt, bezoek aan de kinesist gebracht die het gelukkig beperkte tot ‘ontspannen is precies moeilijk voor je‘, tja, ik heb dan ook een abonnement bij hem.

Volgende dag : het lief staat klam van de koorts. De dokter verdient goed aan ons.

De drukte op het werk

Ook op het werk is het druk. De start van het werkjaar vraagt veel extra werk. Onwennige nieuwe leerlingen, de één luidruchtig zenuwachtig, de andere stil verstopt in een hoekje, ik probeer ze allemaal aan te spreken en in de ogen te kijken. Ik weet nog niet welk volkje ik voor mij heb. Hier en daar duiken de eerste zorgvragen op, dyslexie, concentratieproblemen, ADHD, ASS, een hele lijst, voor iedere jongere wordt gezorgd voor een plan op maat. Alleen kennen we elkaar nog niet zo goed.

Dat wordt beter wanneer de ouders ’s avonds worden uitgenodigd op een zoveelste infomoment waar nu hun kind en niet zozeer de school centraal staat. Supersympathieke ouders, fijne contacten, sommige ouders blijk ik te kennen uit mijn studententijd. Het is donderdag en ik ben lang van huis geweest. Begonnen om 7.45 uur en terug thuis om 23 uur. Ik ben doodmoe. Ik bekijk mijn agenda voor vrijdag en zie 3 vergaderingen staan. 1 in de voormiddag en 2 in de namiddag. Na deze 3 vergaderingen concludeer ik dat er nog veel te leren valt over vergaderen. Vergadering 2 en 3 waren compleet zinloos. Er werd gewoon informatie gedeeld. Pakken cijfers, evoluties, grafieken enzovoort. Het zou niet mogen in een digitale wereld dat hiervoor een pak mensen kilometers moeten rijden. Ik vrees dat zelfs mijn baas hetzelfde denkt, maar het zijn rituelen waaraan niet getornd mag worden.

Schoon voornemens smelten als boter voor de zon

Schreef ik vorige week nog netjes dat ik mij niet zou laten vangen, hupla, na een week gaf ik mij al helemaal gewonnen. Meer nog, ik deed er zelfs nog een schepje bovenop, want ik ging mij niet alleen te buiten aan het vele zoet van collega’s, ik grabbelde zelfs nog wat chocolade van het schap. Zo’n troost bij hevige stress, zo’n schuldgevoel achteraf. Laat ik er maar niet teveel over nadenken ! Murphy wins here.

Omdat het lief in bedmodus was – koorts, koorts, koorts – was ik ook mijn dagelijkse kok kwijt en moest mij behelpen met wat de nieuwe Albert Hein aan snelfood had. Slaatjes dus. Alleen was het daar zo druk dat ik geeneens parking vond. Murphy stond te grijnzen.

Muizen op bezoek

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, vonden we in onze tuinkamer ook muizen. Gelukkig hebben we hier een gediplomeerde muizenvangster die de tijd van haar leven had. Nee, we hebben niet ingegrepen ten voordele van de muis.  (Dankjewel Micro !). Murphy wint dus niet altijd ! Ha !

Niet hardlopen, wel bewegen !

Het beste middel bij stress is voor mij nog altijd sport, oftewel volledig opgaan in een hoop beweging waar ik alle ellende eens goed uitzweet. Hardlopen zou mooi geweest zijn, ware het niet dat ik waarschuwende woorden kreeg over die geblokkeerde rug. Ik besloot om mijn oude ‘gewone’ fiets van stal te halen omdat ik hier het minste kans had om toch weer kracht te gebruiken, iets wat ik met mijn race- en MTBfiets wel doe. Ik reed kilometers door de gietende regen en kon mijn geluk niet op. Hoe langer ik fietste (met in mijn oren het kinéadvies ‘souplesse, souplesse’), hoe meer ik de stress achterliet. Ik merkte – het is hier nogal heuvelachtig – dat de remmen het niet deden maar kon daar enkel maar om glimlachen. Nee hoor, daar zou ik mij niet druk in maken ! (Eat this, Murphy  !)
De onstekingsremmers deden langzaam hun werk en zaterdag kon ik alle stress kwijt in een superleuk feest van vrienden. Salsa-initiatie, een optreden van De Madammen, een zalige fuif ! Langzaamaan vielen de stukjes weer op hun plaats. Ik vond mezelf weer terug en ook de koorts bij het lief was geweken. Hij stond zelfs welgeteld twee dansjes op de dansvloer.

Ik denk dat het toch nog allemaal goed komt*  !

Ik hoop dat jullie voorbije week stukken beter was !
Ik hoor het graag ! 

Geen reactieknop te zien ? Zie onder de titel

(*) zondagmorgen gaf onze Senseo de geest.