na de (loop-)depressie, de euforie !

Dit is een verslagje van de dag waar ik heel erg naar uit zag : zondag 20 april, de Ten Miles !

9:00
We staan op. Ik heb bijzonder goed geslapen, geen spoortje van angst of zenuwen meer voor de Ten Miles. Een klein ontbijtje (toch zenuwen) en op richting station.

11:40 : treinreis
Op de trein zitten al duidelijk lopers voor Antwerpen. We halen ons doosje pasta met stukje appel, ham en fetakaas boven. We zullen een klein uurtje over de rit doen.

12:20 : hoe raken we op Linkeroever ?
De metro’s zitten overvol en de ticketautomaat begeeft het. De kaartjesverkoper is nergens te vinden, wellicht is hij gevlucht voor zoveel volk. Uiteindelijk lukt het, we raken ter plaatse.

13:00
Wat een drukte ! Het doet mij denken aan Dwars door Hasselt maar er is hier duidelijk meer volk. De sfeer is ontspannen. Het weer is uitermate goed : alsof de weergoden de 10 Miles in hun agenda gezet hebben en goed weer verzekerd hebben.

14:50
Ik ga naar de start. Iedereen is opvallend rustig. Geen gedrum. Mijn Garmin was de eerste 80 meter al aan het lopen. Stop/Start. Ik haal rustig en diep adem : dit gaat lukken, al heb ik nog maar één keer in mijn leven 16 km aan een stuk gelopen. De sfeer is zo goed dat ik alleen maar rustiger word : dit kan niet stuk.

15:10
Het is begonnen. Ik loop over de blauwe registratiemat. Iedereen lijkt hetzelfde tempo te lopen. 9 km per uur. Dat is meer dan mijn streefdoel (8,5) maar ik wil ook niet achterop geraken. 9 km hou ik wel een paar kilometer vol en na verloop van tijd zal de massa zich wel verspreiden. De sfeer is nog altijd optimaal.

Kennedy-Tunnel
Al snel komen we de Kennedytunnel in. Garmin heeft geen contact meer met satelieten. Voor we de tunnel inlopen besef ik dat we op ‘De Ring’ lopen. In de Kennedy-tunnel beginnen mensen te loeien, fluiten en een regelrechte Mexican Wave te maken. G e w e l d i g ! Eenmaal uit de Kennedy Tunnel is het even inspannen om boven mijn 8,5 km te kunnen blijven, het is een behoorlijke klim. Ik steek een tandje bij.

Op 6 km is er waterbevoorrading. Zijn we nu al op 6 km ? Ik check mijn Garmin en die klokt ook af op zo’n afstand. Blijkbaar ‘stelt’ hij bij. De bevoorrading gebeurt knap. Geen opstopping, geen flessenhals. Ik probeer mijn snelheid redelijk te houden. Na een paar slokken gooi ik het flesje aan de kant. Lopen en drinken vergt een bijzondere training !

De mensen aan de kant zijn geweldig. Applaus, aanmoedigende blikken. Vrouwen zijn in het voordeel, want die lijken meer aanmoediging te krijgen. Nu en dan kijk ik op mijn Garmin. Ligt de snelheid onder de 8,5 km per uur, dan doe ik een kleine versnelling. Geen probleem wat de draagkracht betreft : ik voel dat ik nog veel overschot heb. Véél zelfs !

De trainingen worden beloond. Het parcours is gevarieerd dus het loopt als niets. Op de Meir verlies ik even mijn oriëntering. Lopen we nu richting Schelde of juist niet ? Wat geeft het, verkeerd kan ik toch niet lopen. We naderen de Waaslandtunnel.

Waaslandtunnel
We lopen de Waaslandtunnel in : in tegenstelling tot de Kennedytunnel is het bijzonder stil. Dit zijn de laatste kilometers.Er staan ambulances in de tunnel. Ik zie een man op een brancard liggen, zuurstofmasker op. Ik ben onder de indruk. Een beetje verder nog eens. De tunnel lijkt eindeloos. Maar ik heb nog altijd krachten. Nog altijd overschot.
We komen de waaslandtunnel uit en hup daar staan de mensen weer te supporteren. Ze zijn geweldig en roepen : ’t is bijna gedaan, nog even ! In mijn gedachten dacht ik dat er nog zo’n 2,5 km volgden maar plots zie ik duidelijk ‘finish’ staan. Ik geef er een lap op en doe de laatste kilomter boven de 9 km.Ik loop over de registratiemap vol blijdschap en (nog !) in volle conditie. Ik loop onder de 2 uur maar dat is mijn bruto tijd.

Resultaat
In de Gazet van Antwerpen staat vandaag de netto-uitslag : 1:49 uur. Volgens Chat’n run (berekeningen) betekent dit dat ik een gemiddelde snelheid gehaald heb van 8,9 km per uur. Dat is werkelijk top gezien ik dacht dat ik geen 8,5 zou kunnen volhouden.

Mario heeft zijn beloning binnen : Kaat heeft met volle glimlach de 10 mijl beëindigd. Maar dat is niet alles. Ik heb deze 10 mijl ook echt op ‘het gemak’ kunnen lopen, volop genieten, nooit mezelf moeten motiveren of op mijn tanden bijten. Dankjewel Mario !

Proficiat aan alle lopers en dank aan alle supporters : de onbekende in Antwerpen en de bekenden die mij via mail, telefoon, SMS veel succes wensten ! Wauw !