1000 vragen #19 Had je liever anders willen heten ?
Bepaalt je naam mee je eerste indruk ?
Dat vraag ik mij soms af. Welke indruk hebben mensen bij een bepaalde naam ? Hebben mensen al een beeld van je alleen al bij het horen van je naam ? Wellicht wel, en dat is behoorlijk sterk, want je kan er echt wel niets aan doen. Je ouders kozen hem, al dan niet beïnvloed door hippe namen van die tijd. Was ik na 1995 geboren én volgende mijn ouders de trend van de tijd, dan heette ik nu Emma, Laura of Marie. Dat schijnen de meest populaire namen te zijn van sinds 1991. Ik kan het mijn moeder – van wie ik vermoed dat zij de beslissende factor was – niet meer vragen, maar ik vermoed dat ze toch ook beïnvloed was door haar tijd.
Populaire namen in de jaren 60
Ik ben op het eind van de jaren 60 geboren en ja hoor, mijn naam staat daar ergens in de top 50. Al klopt het niet helemaal. Blijkt trouwens dat mijn naam tegenwoordig helemaal niet meer hip is. Wil je zelf de populairteit van je naam opzoeken dan kan je dat hier voor de jaren 60, de jaren 70, en de jaren 80 . Of je zoekt gewoon op je geboortejaar.
Ik hoor al heel mijn leven tot K3
Twee zussen heb ik, dat maakt 3 meisjes en in tegenstelling tot de namen van mijn broers, zit er refrein in onze namen. Drie keer ‘Kaaaa”. Tenminste, zo uitgesproken, want mijn moeder stond erop dat onze namen klassiek gespeld werden. Het werd dus Carine (de oudste), Kathleen (de middenste) en ik als jongste. Ik merk dat heel wat ouders dergelijke ‘regels’ houden. Alles op z’n Frans, z’n Engels, z’n Vlaams…
Hoe heet ik nu echt ? Naam op de pas of roepnaam?
Om het nog ingewikkelder te maken gebruikten mijn ouders, broers en zussen, mijn echte voornaam niet. Dé manier om je kind een identiteitscrisis te geven ! Kaat is mijn roepnaam, de naam waarmee ik ben opgegroeid. Nu ja, meestal was het Kaatje. Momenteel best populair door Ketnet, maar toen ik jong was kende ik niemand die Kaatje heette. Niet dat ik dat erg vond, ik stond er gewoon niet bij stil. Het maakt mij misschien niet uit hoe ik heet, maar wel hoe ik genoemd word.
Op het werk gebruiken ze mijn identiteitskaart-voornaam en dat vind ik wel oké. Eenmaal in West-Vlaanderen is het wel weer Kaat of Kaatje, zoals ook in Tante Kaatje en dat kan ik heel erg smaken. Die roepnaam verbindt mij met mijn worstels, mijn ouders, mijn familie, het nest waarin ik geboren ben. Mijn ‘identiteits-voornaam’ is zoiets als voor vreemden.
Had ik anders willen heten ?
Ja en nee. Ik had gewoon gewild dat mijn roepnaam ook de naam was op mijn identiteitskaart, want soms is het verwarrend. Zo lang het over het werk en ‘buitenstaanders’ gaat, vind ik het hemaal niet erg dat ze mijn ‘echte’ naam gebruiken. Zo hoort het ook. Maar wanneer het lief al eens mijn ‘administratieve naam’ noemt, dan klinkt het hard en onverschillig. Alsof ik plots een stukje papier word, iemand uit de reeks en niet iemand uit het warme nest. Alsof ik tot een andere stam behoor.
