Week in beelden – snapshot diary – week 36

Back to school

Het zal jullie niet ontgaan zijn, maar het schooljaar is alweer begonnen ! Het krijgen van het uurooster (maandag !)  is altijd één van de grote verrassingen, want het bepaalt meteen het ritme van je week. Uurroosters zijn gevoelige zaken op scholen, maar gelukkig doet onze school grote inspanningen om dat zo goed mogelijk te maken. Alleluia !
De schoolpoort was nog maar net open of we werden al getrakteerd op een fotosessie. Ik had medelijden met de fotograaf, zo’n kleine duizend kiekjes, en dan nog met het uitdrukkelijke verbod te lachen of met de tanden bloot op de foto te gaan !

Tol van de eerste dag : fysiek en mentaal uitgeput ! Van de rust van een klein gezin en een dorp, naar de (gezellige) drukte van honderden leerlingen en een stad. Eigenlijk is er maar één opdracht op zo’n dag : de leerlingen zo warm mogelijk ontvangen en de jongste nieuwelingen geruststellen.

Sport

Had ik in de vakantie een hele dag waarin ik mijn sporten kon inplannen, nu is het zoeken naar tijd en een haalbare routine. De eerste schooldacht zocht ik ’s avonds onze zolderfitness op en deed me daar tegoed aan de crosstrainer, de roeimachine en de hometrainer. Ik werkte me in het zweet en keek wezenloos naar een aflevering van Ripper Street. Lopen deed ik niet, wegens ergens in mijn onbewuste een stemmetje dat zegt dat er een serieuze blessure is, maar voorlopig negeer ik toch nog dat stemmetje in de hoop dat het allemaal over gaat. (Illusie, illusie !). Dat stemmetje was ik trouwens tegen het weekend weer helemaal vergeten, toen ging ik flink lopen en gooide er ook nog een behoorlijke Aktiviawandeling tegenaan.

Opa

Nu het werkjaar weer begonnen is blijft er nog weinig tijd over voor de zorg voor mijn dementerende schoonvader. Hij vertelt met dikwijls dat hij ook terug naar school wil, om terug les te geven, om terug onder het volk te zijn. Want, zo zegt hij, ‘”ik ziet hier altijd in huis’. Dat zijn laatste les al bijna 30 jaar geleden is en hij richting 90 gaat, zijn bijzaken. Een dag, een jaar, het zijn begrippen die hij niet meer vat, net zoals hij moeite heeft met gesprekken en niet meer mobiel is.
Toch praat hij met mij alsof we collega’s zijn en morgen samen richting werk vertrekken.
Ik wéét dat hij zo erg uitziet naar het ritje op in de rolstoel, naar de wind die hem herinnert aan de vele fietstochten die hij vroeger deed, al herkent hij geen straten meer en is hij een vreemde in zijn eigen dorp.

Vluchtelingen

Onze school geeft al lang les aan vluchtelingen in de zogenaamde Onthaalklas voor Anderstalige Nieuwkomers.  Het is meestal een bonte mengeling van kleuren en culturen. Aan de nationaliteiten kan gewoon de actualiteit aflezen. Zo groeit ons aantal leerlingen uit Griekenland en Syrië. Van een echte toestroom is er momenteel nog geen sprake, maar we verwachten ze wel, en hopen dat ze zich even welkom voelen als de jonge eerstejaars die we dinsdag hebben verwelkomd.

De eerste week zit erop en ik ben er niet treurig om. Dat weekend doet deugd, al is het maar om alle indrukken te verwerken en eindelijk te weten wie het nieuwe jonge volkje dit jaar is !